تاثير كشت مخلوط كنجد و سويا بر عملكرد دانه و اجزاي عملكرد تحت شرايط كمبود نيتروژن

به منظور بررسي ويژگي هاي زراعي و بهره وري در كشت مخلوط كنجد (Sesamum indicum L.) با سويا (Glycine max L. merr.) به روش جايگزيني، آزمايشي در دو سال زراعي (1398-1396) به‌صورت طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با چهار تكرار، در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي ساري اجرا شد. تيمارهاي آزمايش شامل نسبت هاي اختلاط 25:75، 50:50، 75:25 (به‌ترتيب كنجد-سويا) و تك كشتي هر يك از دو گياه بود. نتايج نشان داد كه كشت خالص كنجد، داراي بيشترين ميانگين شاخه فرعي و كپسول در بوته بود. در سويا نيز نسبت اختلاط 50:50 از نظر توليد تعداد شاخه فرعي و غلاف در بوته موفق تر بود. همچنين بالاترين عملكرد دانه از كشت خالص كنجد و سويا به‌ترتيب با ميانگين 2077.43 و 4365.32 كيلوگرم در هكتار حاصل شد. نسبت اختلاط 50:50 و 75:25 به‌ترتيب با ميانگين 1.17 و 1.01، داراي نسبت برابري زمين بالاتر از يك بودند. در نهايت نسبت اختلاط 50:50 به دليل سهم 53.98 درصدي اثر مكملي گياهان مورد مطالعه بر عملكرد دانه، داراي بيشترين بهره وري در سيستم كشت مخلوط بود. اين در حالي است كه افزايش ناچيز كارايي در نسبت اختلاط 75:25، به سهم 76.73 درصدي اثر انتخابي و تسلط رقابتي سويا در كشت مخلوط تعلق داشت.