قياس بازسازي ذهني طبيعت در معماري با نظريه بازتواني توجه و تمركز (ATR) و نظريه عملكرد حسي (SFT)

يكي از پايه هاي نظري عمدۀ مفهوم بازتوان بخشي در محيط هاي طبيعي به پژوهش هاي «راشل و استفن كاپلان» در دهۀ 80 ميلادي باز مي گردد. «نظريه بازتواني (احيا) توجه و تمركز» (ATR)، رويكردي حائز اهميت در تبيين فوايد روان شناختي طبيعت است كه براي نخستين بار در كتاب «تجربۀ طبيعت: نظرگاه روان-شناختي» تبيين شده است. ماهيت تحقيق بنيادين در حوزه توسعه علوم و مرزهاي دانش معماري بوده است. روش تحقيق اين مقاله «توصيفي- تحليلي» و روش «استدلال منطقي» است كه ابزار گردآوري داده آن استناد به تمام كتب كاپلان، پارسونز و ويلسون بوده است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه افراد تمايل ذاتي عاطفي براي محتواهاي گسسته تر طبيعت در معماري انسان ساخت و متعلق به چنين محيط هايي را نشان مي دهند (زندگي گياهي و جانوري) كه مطالعات تجربي آن نشان مي دهند قرارگيري در معرض طبيعت مي تواند توجه جهت دار (بازسازي ذهني طبيعت در معماري) را بهبود بخشد؛ هرچندكه با اين حال شواهد فزاينده اي وجود دارد دال بر اين كه طبيعت قادر است پيامدهاي نامطلوب و ناخوشايندي كه در اثر خستگي بوجود مي-آيند، را كاهش دهد و همچنين ثابت شده است كه در پايان بايد گفت كه نظريه احيا از نظريه عملكرد حسي كاربردي تر است.