بررسي انتقادي نظام مالي الگوي قراردادي آي.پي.سي

استفاده از الگوي قراردادي بيع متقابل در صنعت بالادستي نفت و گاز طي سال هاي گذشته كه سه نسل متفاوت و مترقي را نيز از سر گذرانده است، نتوانست پاسخگوي تمامي نيازهاي استفاده كنندگان اين نوع قراردادي، به ويژه سرمايه گذاران خارجي باشد؛ ازاين رو در عمل با ناكارآمدي، به خصوص در جذب سرمايه گذاري خارجي، روبه رو شد و نياز به طراحي الگوي قراردادي جديد كه برآورنده ي نيازهاي روز كشور باشد، بيش از پيش احساس گرديد كه طراحي الگوي قراردادي نوين نفتي ايران با نام آي.پي.سي را ايجاب كرد. هرچند الگوي اخيرالتصويب نيز همانند قراردادهاي گذشته از ايراد و انتقاد در امان نمانده است، اما در عمل و در بخش نظام مالي يك گام به جلو برداشته و جذابيت بيشتري را براي سرمايه گذاران خارجي ايجاد كرده است. در اين پژوهش سعي بر آن است با بهره گيري از روش تحقيق و بررسي انتقادهاي عمده و مهمِ وارده بر نظام ماليِ قراردادهاي نوين و پاسخ به آن ها، به اين جمع بندي رسيد كه اگرچه الگوي مزبور پاسخگوي همه ي نيازهاي قراردادي صنعت نفت و گاز نيست و داراي كاستي هايي در حوزه ي عمليات و اجراست، درعين حال گامي مؤثر و مفيد، به ويژه در پيشبرد اهداف اقتصادي و نظام مالي قراردادهاي جديد به منظور افزايش جذابيت براي سرمايه گذاران خارجي بوده است.