مواجهۀ حوزۀ علميه ايران با فلسفۀ غرب

يكي از راه‌هاي رشد هر فلسفه‌اي مواجهۀ آن با فلسفه‌هاي ديگر و تأثير و تأثرهايي است كه در اين حوزه رخ مي‌دهد. برخورد انديشه‌ها منتهي به پخته‌تر شدن آنها و ظهور انديشه‌هاي نو مي‌شود. سنت فلسفي‌اي كه با سنت‌هاي ديگر در دادوستد نباشد دچار ركود و توقف مي‌شود و اگر هم تحولي در آن رخ دهد، بسيار كند و كم‌دامنه خواهد بود؛ اين درسي است كه از مطالعه تاريخ فلسفه مي‌توان آموخت. از اين نگاه مي‌توان مناسبات فلسفۀ اسلامي و فلسفۀ غرب را مطالعه و بررسي كرد. فلسفۀ اسلامي در شكل‌گيري آغازين خود از فلسفۀ يونان بهره برد. پس از تكون و رشد فلسفۀ اسلامي، متون اين فلسفه به لاتين ترجمه شد و منشأ تحولاتي اساسي در فلسفۀ غرب در دوره قرون وسطا گرديد. با ورود فلسفۀ غرب به ايران در عصر جديد و آشنايي ايرانيان با آن، تحولاتي در رويكرد و ساختار فلسفۀ اسلامي رخ داد. بررسي اين تحولات و ترسيم دورنمايي از آينده ارتباط ميان فلسفۀ اسلامي و فلسفۀ غرب موضوع نوشته حاضر است.