مقايسه تطبيقي ديدگاه علامه طباطبائي و آيت‌الله مصباح يزدي در نظريۀ مطابقت

يكي از مباحث مطرح در حوزۀ ادراكات، ارزش معرفتي آنهاست. معرفت حقيقي معرفتي است كه مطابق با واقع باشد. فلاسفه احراز صدق گزاره‌هاي نظري را با ارجاع آنها به گزاره‌هاي پايه و بديهي ممكن مي‌دانند. هر معلوم نظري به‌واسطۀ استدلالي كه در نهايت به بديهيات مي‌رسد، ثابت، يعني احراز صدق مي‌شود. اكثر فلاسفه معتقدند وجه صدق قضاياي اوّلي را، به‌عنوان يكي از انواع بديهيات تصديقي، در ويژگي مفهومي آنها مي‌دانند؛ به اين معنا كه صرف تصور موضوع و محمول و نسبت ميان آنها براي جزم به صدق آنها كافي است. ولي آيت‌الله مصباح يزدي تلاش كرده‌اند تا صدق برخي آنها را براساس ارجاع آنها به علم حضوري تبيين كنند. ايشان انتزاع مفاهيم فلسفي گزاره‌هاي اوّلي از علوم حضوري را زمينه‌ساز شكل‌گيري قضاياي اوّلي از آن مفاهيم و نيز نحوۀ حكم بر اتحاد موضوع و محمول براساس علم حضوري را ضامن صدق آن قضايا مي‌دانند؛ و بالاخره شرط رعايت اصول و قواعد منطقي در استنتاج تصديقات نظري از آنها را ضامن صدق تصديقات نظري و مطابقت آنها با واقع مي‌دانند. به‌نظر مي‌رسد ايشان در اين ديدگاهِ خود، متأثر از آموزۀ علامه طباطبائي است كه هر علم حصولي برخاسته از علم حضوري است. اين نوشتار به روش توصيفي ـ تحليلي به بررسي اين مسئله مي‌پردازد كه ديدگاه آيت‌الله مصباح يزدي در ارجاع قضايا به علم حضوري متأثر از علامه طباطبائي است.