ارزيابي تأثير پروتكل ارتباطي كلينيسين-بيمار در كنترل علايم حياتي (نبض و فشار خون) بيماران اورژانس درمان ريشه

مقدمه: پايش علايم حياتي در بيماران اورژانس درمان ريشه از اهميت بالايي برخوردار مي‌باشد. استرس، به عنوان اولين دغدغه در درمان ريشه، بايد حين مراحل درمان كنترل گردد. هدف از مطالعه حاضر ارزيابي تأثير پروتكل ارتباطي كلينسين-بيمار بر روي كنترل علايم حياتي بيماران  بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي مداخله‌اي، 70 بيمار اورژانس درمان ريشه در رده سني60-18 سال، در سال 1398مورد ارزيابي قرار گرفتند. بيماران به دو گروه مساوي 35 تايي تقسيم شدند. مراحل درمان در گروه مورد مطالعه با مداخله پروتكل كلينسين-بيمار انجام گرديد. فشارخون (سيستول و دياستول) و تعداد نبض بيماران در پنج مرحله قبل از تزريق بي‌حسي، حين تزريق بي‌حسي، هنگام تراش دندان، بعد از درمان و يك هفته بعد از خاتمه درمان به عنوان پايه اندازه گيري گرديد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و تست‌هاي آماري كاي-دو و تي مستقل آناليز گرديدند. سطح معني داري 0/05 تعيين گرديد. يافته‌ها: بر اساس آناليز انجام شده، سن و جنس بيمار، سابقه درمان ريشه، بيماري پالپي و پري اپيكالي و نوع بي‌حسي موضعي به عنوان عوامل مخدوشگر در تغييرات علايم حياتي نبودند. در مقابل، شدت درد با تغييرات علايم حياتي در بيماران مداخله داشت. پروتكل ارتباطي كلينسين-بيمار به طور معني داري فشار خون سيستول را در مراحل حين تزريق بي‌حسي، حين تراش دندان و بعد از درمان كاهش داد. همچنين پروتكل ارتباطي كلينسين-بيمار به طور معني داري فشار دياستوليك را حين تزريق بي‌حسي، حين تراش دندان و بعد از درمان كاهش داد. با توجه به ضربان نبض، پروتكل ارتباطي كلينسين-بيمار به طور معني داري تعداد ضربان قلب را تنها در مرحله تراش دندان كاهش داد. نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر، به كارگيري پروتكل ارتباطي كلينسين-بيمار به طور معني داري در كنترل علايم حياتي بيماران اورژانس درمان ريشه موثر بود.