ارزيابي راهبرد تركيب مدل‌هاي تجربي و مبتني بر درخت در پيش‌بيني تبخيرتعرق مرجع

در پژوهش حاضر، از سه مدل داده‌محور شامل مدل درختي M5P، REP و جنگل تصادفي در تخمين تبخير تعرق مرجع روزانه استفاده شد. توانايي اين سه مدل در تخمين تبخير تعرق مرجع در حالت منفرد و تركيبي مورد مطالعه قرار گرفت. به اين منظور از داده‌هاي هواشناسي روزانه پنج ايستگاه هواشناسي در استان كرمان در بازه زماني 1379 تا 1399 استفاده شد. يك تركيب از متغيرهاي هواشناسي، با استفاده از تحليل حساسيت در مقابل مقادير تبخير تعرق مرجع حاصل از فائو پنمن مونتيث، به‌عنوان ورودي براي هر يك از مدل‌هاي مذكور در نظر گرفته شد. درنهايت، دقت روش‌هاي مذكور و روش‌هاي تجربي در برآورد تبخير تعرق گياه مرجع با استفاده از شاخص‌هاي آماري مورد مقايسه و مدل برتر انتخاب شد. نتايج در مرحله صحت‌سنجي نشان داد كه روش M5P به‌صورت منفرد (0/083 = RSME و 0/998=NS =  در ايستگاه بم) و روش ميانگين‌گيري وزني از مدل‌هاي درختي به‌صورت تركيبي (RMSE = 0.155 و NS = 0.994 در ايستگاه بم و سيرجان) در همه ايستگاه‌هاي مورد مطالعه نتايج بهتري در تخمين مقادير تبخير تعرق مرجع داشته‌اند. در حالت كلي، مدل‌هاي درختي به‌خصوص M5P، در مقايسه با مدل‌هاي تجربي نتايج بهتري در تخمين مقادير تبخير تعرق روزانه گياه داشته‌اند.