بررسي تطبيقي توسعه يافتگي در دو كشور ايران و سنگاپور با تاكيد بر نظام آموزش و پرورش

يكي از اركان هاي بسيار مهم كه نقش مهمي در توسعه دارد، آموزش است. آموزش باعث مي شود افراد در آنچه از آنان انتظار مي رود مهارت و توانايي لازم را كسب كنند. به اين منظور آموزش در برخي كشورها جايگاه و موقعيت ويژه تري يافته است و دركنار آموزش رسمي خود، آموزش غيررسمي را با تعبير آموزش و پرورش سايه اي تدبير نموده اند. در اين مطالعه سعي شده اين نشانگرهاي آموزشي در دو كشور ايران و سنگاپور مورد بررسي و تطبيق قرار بگيرد. روش تحقيق پژوهش كيفي است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه با وجود اهداف مشابه، سياست و استراتژي هاي متفاوتي در آن ها حاكم است. اما با اين وجود اين دولت ها به آموزش نگاه ويژه اي مبذول دارند. با اين حال دستاوردهاي آن در كشور سنگاپور نسبت به ايران بيشتر و بهتر بوده است. بر اساس نتايج تحقيقات حاصله از اين پژهش، نظام آموزش و پرورش ايران مي بايستي بر توسعه مهارت و توانايي بكارگيري دانش متمركز باشد، و بدون اطمينان از پشتوانه‌ي علمي قوانين دست به تصويب آن در جامعه نزند. هم چنين با توجه به اينكه آموزش و پرورش به لحاظ اقتصادي كاملا وابسته به دولت مي باشد؛ لذا بودجه ي بيشتري به آن اختصاص داده شود؛ چرا كه سرمايه گذاري در آموزش و پرورش، اعتبار و اطمينان را براي تربيت نسل آينده فراهم مي آورد.