تحليل ابعاد پيدا و پنهان درهمتنيدگي مكان در فضاي نيمه باز معماري با استفاده از آموزه هاي اسلامي

نفس آدمي بازتابي از روح و وجود عالم هستي است كه در كمال روحاني ميان فضاهاي پيدا و پنهان عالم سير مي كند. در برهمكنش فضاهاي درون و برون، مكان معماري شكل مي گيرد، كه نمود اين درهمتنيدگي مكان در فضاي نيمه باز معماري مشهود است. پيوستگي فضايي و حلقه ارتباط دهنده فضاي بسته و باز، در بُعد معرفتشناسي، همچون سير نفس است ميان عالم عقبي و اولي. نفس پس از جدايي از بدن، در عالمي ديگر به نام «برزخ» يا عالم « مثال» و «خيال» با تعلق گرفتن به « قالب مثالي» به حيات خود ادامه مي دهد. هدف از پژوهش حاضر، بيان ارتباط معناشناسي و كيهاني در فضاي باز و بسته معماري با عالم برزخ به عنوان مرتبه اي از وجود، بين عالم مادي و مجردات. روش تحقيق مورد استفاده در اين پژوهش از منابع كتابخانه اي و از روش توصيفي-تحليلي و مطالعات كيهانشناسي ديني در بيان مطالب، به هدف پيشبرد مفهوم تفكر و خيال در همزيستي زمينه طراحي معماري مي باشد. بر اساس يافته هاي اين پژوهش وجه اشتراك عالم برزخ و فضاي نيمه باز معماري، از ديدگاه معرفت و معناشناسي، ركن طريقت و ارتباط بين عوالم زماني و زميني مي باشد. فضاي نيمه باز، در مقام نفس بوده كه در ميانِ فضاي باز در مقام روح، و فضاي بسته در مقام جسم، سير مي كند. اين طي طريق راهي است براي رسيدن به كمالي كه آدمي با روح اعظم يگانه مي گردد و هم از آن راه رجعت و وصول خود را نيز سرانجام مي بخشد.