مطالعه تطبيقي معيارهاي شناسايي توافقات عمودي ضد رقابتي در نظام حقوقي اتحاديه اروپا و ايران

توافق بين بنگاه هاي اقتصادي، درصورتي‌كه طرفين قرارداد در سطوح مختلفي از زنجيره تأمين و در طول يكديگر قرارگرفته باشند، توافق عمودي برشمرده مي‌شود كه مي‌تواند با ايجاد محدوديت بر رقابت، ضد رقابتي تلقي شود. در اين پژوهش، با مطالعه مقررات اتحاديه اروپا و حقوق ايران به معيارهاي شناسايي اين نوع از توافقات پرداخته شده است. نتيجه به‌دست‌آمده اين بود كه در مقررات اتحاديه اروپا، براي تمييز توافقات مذكور، سه معيارِ توافق ميان دو بنگاه اقتصادي، دارا بودن اثر بالفعل يا بالقوه بر تجارت ميان دولت‌هاي عضو، و محدود‌كننده رقابت به‌واسطه موضوع يا اثر وجود دارد؛ هرچند مواردي تحت عنوان معافيت هم وجود دارد. در نظام حقوقي ايران، توافقات مشمول ماده 45 قانون اجراي سياست‌هاي كلي اصل 44 قانون اساسي (رويكرد شكل محور) اصولاً ضد رقابتي هستند. ساير توافقات اصولاً رقابتي هستند و به‌موجب ماده 44 قانون مزبور (رويكرد اثرمحور)، در صورت وجود دو شرطِ دارا بودن يكي از آثار هفتگانه مقرر در ماده مذكور، و منجر شدن به اخلال در رقابت، ضد رقابتي برشمرده مي شوند.