شناسايي آسيب هاي رواني قابل جبران در حقوق انگلستان و ايران

آسيب رواني، يعني هرگونه لطمه به سلامت اشخاص كه موجب اختلال رواني آنان گردد. دامنه چنين آسيب‌هايي مي تواند از اندوه ساده تا اختلالات رواني گسترش داشته باشد. با توجه به اينكه تعداد بسياري از اشخاص در معرض آسيب رواني هستند، جبران بدون ضابطه آسيب رواني سبب بروز دعاوي بيشمار خواهد شد و دستگاه قضايي كشور را با مشكل مواجه مي كند. آيا در دو نظام حقوقي ايران و انگلستان، ضابطه اي براي محدود ساختن ضررهاي رواني جبران پذير مقرر شده است؟ آيا ضابط مقرر، كارايي داشته است و مي‌تواند عدالت را محقق نمايد؟ محاكم انگليسي صرفاً «بيماري هاي رواني شناخته» شده در روان‌پزشكي را موجب مسئوليت مي‌دانند و ديگر تألمات رواني را قابل جبران تلقي نكرده اند. در حقوق ايران، به رغم آنكه برخي دادگاه‌هاي ايراني به جبران تألمات عاطفي رأي داده اند، ليكن از ماده 1 قانون مسئوليت مدني و ماده 676 قانون مجازات اسلامي، مي توان شرط «بيماري بودن» آسيب رواني را دريافت كرد، و در حقوق ايران نيز صرفاً «بيماري هاي رواني» را جبران پذير دانست. در اين مقاله نشان داده خواهد شد كه با اعمال اين ضابطه، ورود دعاوي بي شمار و متقلبانه به دادگاه ها كاهش خواهد يافت و جلوي صرف هزينه هاي هنگفت را براي جبران ناراحتي‌هاي رواني كه گذرا هستند و اختلالي در زندگي عادي زيان ديده ايجاد نمي كنند، خواهد گرفت.