مقايسه اثربخشي آموزش روان‌‌شناسي مثبت‌نگر و مصاحبه انگيزشي بر سبك زندگي و سرمايه روان‌شناختي در افراد مبتلا به ديابت نوع 2

مقدمه: ديابت يك بيماري مزمن است كه به درمان طولاني، مراقبت و اصلاح در شيوه زندگي نياز دارد. علاوه بر مكانيسم‌هاي زيستي درگير، عاملي كه مي‌تواند در بيماري ديابت اثرگذار باشد، عوامل روان‌شناختي است؛ بنابراين، هدف مطالعه مقايسه اثربخشي آموزش روان‌شناسي مثبت‌نگر و مصاحبه انگيزشي بر سبك زندگي و سرمايه روان‌شناختي در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 بود.روش: روش پژوهش ‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل 45 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 در شهر تهران مراجع‌كننده به پژوهشكده غدد درون‌ريز و متابوليسم در سال 1398 بوده كه به روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمايش و كنترل جاي‌دهي شدند. به‌منظور جمع‌آوري داده‌ها هم پيش‌آزمون و هم پس‌آزمون از پرسشنامه سبك زندگي والكر (1997) و پرسشنامه سرمايه روان‌شناختي لوتانز (2007) استفاده شد. افراد به‌طور تصادفي در سه گروه 15 نفري (دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل) تقسيم شدند، گروه اول برنامه درماني روان‌شناسي مثبت‌نگر (سليگمن، 2006) كه شامل 8 جلسه 60 دقيقه‌اي به شيوۀ گروهي را دريافت كردند، گروه دوم برنامه درماني مصاحبه انگيزشي (ميلر، 1983) 10 جلسه 45 دقيقه‌اي را دريافت كردند اما گروه كنترل، مداخله‌‌اي را دريافت نكردند.نتايج: نتايج نشان داد كه بين اثربخشي روش روان‌شناسي مثبت‌نگر و مصاحبه انگيزشي بر سرمايه روان‌شناختي و سبك زندگي تفاوت معناداري مشاهده شد (p 0/05). همچنين روش آموزش مصاحبه انگيزشي در خرده‌مقياس‌هاي سبك زندگي (تغذيه، ورزش، مسئوليت‌پذيري در مورد سلامت، مديريت استرس و خودشكوفايي) در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 مؤثرتر از روش روان‌شناسي مثبت‌نگر بود. اما در خرده‌مقياس حمايت بين‌فردي هيچ تفاوت معناداري بين دو رويكرد درماني وجود نداشت. درضمن روش روان‌شناسي مثبت‌نگر بر خرده‌مقياس‌هاي سرمايه روان‌شناختي (خودكارآمدي، اميدواري، تاب‌آوري و خوش‌بيني) در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 به‌طور معناداري مؤثرتر از روش مصاحبه انگيزشي بود (p 0/05).بحث و نتيجه ‏گيري: با توجه به نتايج به‌دست‌آمده روش روان‌شناسي مثبت‌نگر و مصاحبه انگيزشي به بهبود كيفيت سبك زندگي و سرمايه روان‌شناختي افراد مبتلا به ديابت نوع 2 بينجامد. پيشنهاد مي‌شود در مراكز مشاوره و مراكز درماني در مورد افراد مبتلا به ديابت به‌عنوان رويكردهاي درماني استفاده شود.