بحران اخلاقي از ديدگاه شهروندان تهراني

بحران اخلاقي، وضعيتي است كه در آن، جامعه فاقد قواعد و هنجارهاي مشترك انتظام‌بخش كنش‌ها و رفتارها، تعارض، تضاد و ضعف قدرت اين قواعد است. پرسش از چيستي و چگونگي بحران اخلاقي و عوامل اجتماعي مؤثر بر آن مسئلۀ اصلي اين پژوهش است كه با بهره‌گيري از نظريات آنومي و آشفتگي اجتماعي بررسي شده است. جامعۀ آماري پژوهش، شهروندان تهراني هجده سال به بالا در سال 1396 است. از اين جامعه، به روش خوشه‌اي چندمرحله‌اي، نمونه‌اي به حجم چهارصد نفر انتخاب ‌شد. روش پژوهش، پيمايشي است و داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه و از طريق مصاحبه گردآوري ‌شده‌اند. در كنار آن، از داده‌هاي ثانويه آماري نيز استفاده‌ شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد بيش از 93 درصد پاسخ‌گويان، وضعيت اخلاقي جامعه را بحراني ارزيابي كرده‌اند. يافته‌هاي تبييني نشان مي‌دهد شش متغير احساس نابرابري، ضعف كنترل‌هاي اجتماعي، احساس نارضايتي، فردگرايي خودخواهانه، ضعف گرايش‌هاي ديني وكاهش مشاركت اجتماعي، 71 درصد تغييرات تلقي شهروندان از بحران اخلاقي را توضيح مي‌دهند.