بررسي زندگي شاه داعي شيرازي و معرفي ستۀ او

نظام الدّين محمود، ملقّب به داعي الي الله، متخلص به داعي (810- 870هـ.ق) از شاعران و عارفان سدۀ نهم هجري بود كه با نوزده واسطه نسبش به حسين بن علي بن ابي طالب مي رسيد. او هم شخصيتي اهل دانش بود و هم اهل عرفان. آثاري كه از او به يادگار مانده، دال بر دو بعد او دارد. در بررسي آثار او به خوبي تأثير مولانا جلال‌الدين محمد بلخي و ابن عربي مشهود است. به علاوه كتابي با عنوان نسائم گلشن نوشته كه شرح مفصلي بر گلشن راز شيخ محمود شبستري است. علاوه بر آثار نسبتاً فراواني كه از او به دست ما رسيده، ديوان شعري دارد كه بالغ بر سيزده هزار بيت مي‌شود. اين ديوان را سيد محمد دبير سياقي به سال 1339 و 1349 هـ.ش در دو مجلد چاپ و منتشر كرده است. جلد اول اين اثر مجموعۀ شش منظومه در قالب مثنوي است كه اهم انديشه‌هاي او را دربرگرفته است. در اين مقاله كه به روش توصيفي تحليلي انجام شده است و از منابع كتابخانه‌اي بهره گرفته‌ايم، قصد داريم ضمن بررسي بررسي زندگي شاه داعي شيرازي به معرفي ستۀ او بپردازيم. نتايجي كه از اين مقاله بع دست مي آيد نشان مي‌دهد كه شاه داعي از شاعران و عارفاني است كه از ابن عربي تأثير پذيرفته و ستۀ او نيز كه گاه با زبان سمبليك و نمادين نوشته‌شده است ابداعات قابل توجهي دارد كه قبل از او در مثنوي سرايي مرسوم نبوده است.