ويژگي هاي تويصف در كوش نامه

توصيف يكي ازابزارهاي مؤثر در تصويرآفريني و نوعي شيوه بيان است كه به وسيله آن مي‌توان اشيا، افراد، رفتارها و صحنه‌ها را با كلمات آفريد.از آن جا كه وصف پيوندي استوار با نوع حماسي دارد به همين دليل سراينده درحماسه خويش از آن براي تجسم بخشي و تصوير آفريني بهره مي برد زيرا عنصر توصيف وسيله اي است براي محسوس و ملموس تر كردن صحنه هاي متنوعي كه در بستر شعر حماسي روي مي دهد. اين نوشتار با روش توصيفي – تحليلي به بررسي موضوع توصيف در كوش نامه ايرانشان ابن ابي الخير مي پردازد.نتايج حاصل از پژوهش نشان مي‌دهد موضوعات مختلفي چون طبيعت، اشخاص، امور انتزاعي، زمان، مكان، اشيا، هدايا، ميدان رزم و حيوانات در كوش نامه توصيف شده‌اند. براي نشان دادن قدرت توصيفگري گوينده منظومه، ابتدا به وصف‌هاي او از جنبه دستوري نگريسته و سپس به تحليل شگردهاي دستوري شاعرانه پرداخته شده است.بسامد شگردهاي دستوري نسبت به شاعرانه بيشتر است.از بين شگردهاي دستوري، صفت داراي بيشترين بسامد است و از ميان شگردهاي شاعرانه، تشبيه بيشترين بسامد را دارد.علاوه بر اين، در منظومه مورد پژوهش، شاعر گاه از چند شگرد وصفي در توصيف يك موضوع واحد استفاده مي‌كند و گاه يك شگرد را به طور متوالي در توصيف موضوعات مختلف به كار مي برد.