شگردهاي كتاب طباشير‌الحكمه راز شيرازي در باور‌‌پذير كردنِ خرق‌عادت‌هاي زندگي پيامبر اسلام (ص)

زبان به عنوان يك فاكتور مهم در روايت خرق ‌عادت‌هاي عرفاني تاريخي، كاركرد پارادوكسي دارد. از سويي با وسعت بخشيدن به تخيَل، ادبيَت متون تاريخي را ارتقاء مي‌بخشد و خواننده را از جهان واقعيت جدا مي‌سازد. از طرفي نيز با نگرش زبان‌شناسانه در ايجاد منطق و رابطۀ علت و معلولي زبان‌شناختي، مخاطب را به بستر واقعيت بر مي‌گرداند تا در اوج حيرت‌انگيزي، خرق‌عادت‌هايِ عرفاني و تاريخي را بپذيرد. اين مقاله با تلفيق زبان‌شناسيِ ساختارگرا و زبان‌شناسيِ نقش‌گرا و با استفاده از روش توصيفي تحليلي، عناصر زباني و فرا زباني را در داستان «مولود مصطفي(ص)» از كتاب طباشير‌الحكمۀ راز شيرازي را بررسي كرده؛ نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه نويسنده براي باور‌ پذير كردن خرق‌ عادت‌هاي زندگي پيامبر اكرم(ص) از كاركرد پارادوكسي زبان در ايجاد باورپذيري، بيشترين بهره را برده‌است. در اين راه از شخصيت‌پردازي دقيق افراد تاريخي، روايت افراد مورد وثوق، توصيف دقيق مكان‌ها و زمان زندگي حضرت رسول(ص)، عنصر گفت‌وگو، تنوّع افعال و جمله‌هاي كوتاه، بهره‌مندي از حروف براي مقاصد ثانويّه نيز كمال استفاده را كرده است.