بازتاب ابزار و واژه‌هاي صنفي در سخنان قصاب كاشاني

در بين شاعران ايراني به‌ويژه بعد از دوره‌ صفوي، گروهي از پيشه‌وران به تدريج حضور يافته و عدّه‌اي خوش درخشيده‌اند. كاربرد ابزار و مشاغل در شعر شاعران، قدمتي ديرينه دارد. اين كاربرد ضمن اطّلاعات مفيدي كه از مشاغل مختلف روزگار مي‌دهد، در شناخت بهتر روزگار قديم ايران در دوره‌هاي متفاوت كه چه نگرشي در ارتباط با حرفه‌هاي گوناگون وجود داشته است، هدايت‌گري مي‌نمايد. رويكرد ادبي اين مشاغل در نوع ادبي شعر، كه تنوّع و تعداد آن‌ها هم قابل توجّه است در شهر آشوب‌ها ديده مي‌شود. از مهمترين خصوصيّات شهرآشوب‌ها علاوه بر وصف معشوق، بيان پيشه‌هايي است كه در زمان و مكان شاعر و اجتماع آن رواج داشته است. در اين تحقيق از ميان شاعران صاحب‌پيشه به قصّاب كاشاني پرداخته‌ايم. قصّاب از شاعران نيمه‌ دوم قرن يازدهم و اوايل قرن دوازدهم هجري است كه توانسته است با توجّه به سطح آگاهي و دانش خود اشعاري قابل تحسين علاوه بر مضامين عرفاني و غنايي در مضمون آفريني پيشه‌ خود، ابتكاري داشته باشد و ابزار و واژه‌هاي صنفي را در سخن خود بياورد. اين پژوهش كه به شيوۀ توصيفي – تحليلي و روش كتابخانه‌اي تنظيم شده است بر آن است، به بررسي چگونگي كاربرد ابزار و اصطلاحات شغلي ذي‌ربط در ديوان قصّاب كاشاني بپردازد و با تحليل يافته‌ها، كاربرد ابزار در شعر قصّاب بيان نمايد و توانايي شاعر در تلفيق پيشۀ خود با قريحه‌ شاعري و ويژگي‌هاي اجتماعي روزگارش را نشان دهد و به اين پرسش پاسخ دهد كه بازتاب ابزار و واژه‌هاي مربوط به پيشۀ قصّابي در سخنان قصّاب كاشاني چگونه است؟