اثربخشي معنويت‌درماني بر كاهش اختلافات، سردمزاجي و بدرفتاري زناشويي زوجين

هدف پژوهش حاضر بررسي «اثربخشي معنويت‌درماني بر كاهش اختلافات، سردمزاجي و بدرفتاري زناشويي زوجين» است. اين پژوهش نيمه‌آزمايشي و از نوع پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعه آماري شامل زوجين مراجعه‌كننده به مركز مشاوره زندگي شهر كرمانشاه است كه از بين جامعه آماري، 30 تن با استفاده از روش «نمونه‌گيري در دسترس» انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (در هر گروه 15 تن) گمارده شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌‌هاي «اختلافات زناشويي» براتي (1375(، «سردمزاجي زناشويي» پانيز (1996) و «بدرفتاري زناشويي» باس و پري (1998) استفاده گرديد. با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس فرضيه‌ها تجزيه و تحليل گرديد. بين گروه آزمايش و كنترل پس از اجراي معنويت‌درماني در سطح 001/. تفاوت معناداري وجود داشت و ميزان اختلافات، سردمزاجي، بدرفتاري زناشويي زوجين گروه آزمايش به شكل معناداري كاهش يافته بود. اثربخشي معنويت‌درماني در دو گروه آزمايش و گواه از نظر آماري در سطح 0.001 معنادار بـود و با 0.95 اعتماد معنويت‌درماني بر اختلافات، سردمزاجي و بدرفتاري زوجين تأثير دارد. با توجه به اثربخشي معنويت‌درماني، توصيه مي‌گردد براي ارتقاي سلامت و تحكيم بنيان خانواده‌ها، در كارگاه‌ها و آموزش‌هاي معنويت‌درماني مشاركت نمايند.