تعيين غلظت كشندگي مياني نيترات نقره و تاثير آن بر پاسخ هاي رفتاري ميگوي وانامي (Litopenaeus vannamei)

امروزه رهاسازي مداوم آلاينده ‌هاي زيست‌محيطي به بوم‌سازگان‌هاي آبي، اين محيط‌ها را به ‌شدت آسيب‌پذير نموده و آن‌ها را به انباري براي اين مواد سمي مبدل ساخته است، بنابراين بررسي اثرات اين آلاينده‌‌ها بر آبزيان ضروري مي‌باشد. مطالعه حاضر با هدف تعيين ميزان سميت نيترات نقره و مشاهده تغييرات رفتاري ميگوي وانامي طي مواجهه با آن انجام شد. براي تعيين سميت از روش استاندارد سازمان همكاري و توسعه اقتصادي استفاده شد. در ابتدا توان زيستي و بقاء ميگوي وانامي پس از دو هفته سازگاري با شرايط آزمايشگاه بررسي شد، سپس با انجام آزمايشات مقدماتي، مقادير واقعي حدكشندگي نيترات نقره بدست آمد. به منظور تعيين غلظت كشندگي مياني، ميگوها به مدت 96 ساعت در معرض غلظت‌هاي  0.025، 0.05، 0.1، 0.2، 0.4 و 0.8 ميلي‌گرم در ليتر نيترات نقره قرار گرفتند و تلفات آن‌ها به صورت روزانه هر 24 ساعت ثبت شد و ميزان غلظت كشندگي مياني، غلظت بدون اثر بازدارنده، حداقل غلظت موثر و حداكثر غلظت مجاز بر اساس ميزان تلفات محاسبه شد. طي آزمايش توان زيستي و بقاء هيچ گونه تلفاتي تا 96 ساعت مشاهده نشد و مقدار بقاء ميگوها 100% بود. ميزان غلظت كشندگي مياني، غلظت بدون اثر بازدارنده، حداقل غلظت موثر و حداكثر غلظت مجاز به ترتيب برابر با 0.084، 0.02، 0.025 و 0.0084 ميلي‌گرم در ليتر تعيين شد. در غلظت‌هاي مختلف نيترات نقره، ميگوها رفتارهايي از قبيل شناي غير طبيعي، حركات سريع پاهاي شنا، آمدن به سطح آب، پيچيدن بدن به دور خود و در نهايت از دست دادن تعادل نشان دادند.