شناخت مؤلفه‌هاي گفتماني آئين تشيع در برساخت انسجام اجتماعي در ايران عصر صفوي

هويت سرزميني مشتمل بر مجموعه اي از نمادها و فرايندهايي است كه توسط گفتمان سياسي در مقطع مشخص از تاريخ مفصل بندي و نسبت به ساير گفتمان ها حائز برتري مي گردد. در اين راستا با ظهور حكومت صفويه در سال 1501 ميلادي براي نخستين بار بعد از سقوط سلسله ساساني يك حكومت فراگير منطبق با مرزهاي سياسي ايران باستان شكل گرفت كه دال مركزي هويت بخش آن مذهب تشيع بود. در اين پژوهش كوشش گرديده با روش تفسيري؛ عناصر گفتماني مذهب تشيع در ايجاد انسجام اجتماعي در عصر صفويه تحليل گردد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد تشيع با زمينه‌سازي براي اعطاي جايگاه معنوي به پادشاهان صفوي ناشي از انتساب به ائمه اطهار و همچنين فقهاي تشيع با ارائه احكام فقهي مورد نياز موجب افزايش توان حاكميت در ايجاد انسجام اجتماعي گرديدند. ضمن اينكه غيريت‌سازي ژئوپليتيكي با حكومت اهل سنت عثماني نيز در ايجاد انسجام اجتماعي تأثيرگذار بود.