نشانه ‌شناسي نظام پوشاك در مثنوي مولوي

نظام پوشاك از نظام هاي بسيار مهم است كه در متون ادبي حضور چشمگيري دارد. مولوي از جمله شاعراني است كه توانسته است نظام نشانه هاي زباني پوشاك را به نشانه هاي ادبي تبديل كند. او با كاربرد واژگان و نشانه هاي روزمرة پوشاك، نشانه هاي تازه اي را در متن حكايت خلق مي كند. اين پژوهش بر آن است كه با روش توصيفي- تحليلي به بررسي و تحليل نشانه هاي  پوشاك در حكايت هايي از مثنوي با رويكرد نشانه‌شناسي بارت به ويژه نظرية هم سازه و ناسازه بپردازد. در اين نظريه، بارت معنا و مفهوم نشانه را به معناي صريح، محدود نكرده و تلاش مي كند كه الگويي را طراحي كند تا در كنار معناي صريح به معناي ضمني نشانه ها دست يابد. بررسي تحليلي اين نظريه در حكايت هايي از مثنوي نشان مي دهد كه مولانا نشانه‌ها را در معناي قراردادي آن ها به كار نمي گيرد، بلكه با خلق نشانه هاي جديد و همچنين تفسير و تأويل حكايت ها به خوانشي نو از نشانه هاي اوليه دست مي يابد كه اين نشانه ها با كل نظام نشانه اي مثنوي در پيوند است.