تأثير مصرف انرژي‌هاي تجديدپذير بر شاخص رفاه اقتصادي پايدار دركشورهاي منتخب (1990-2020)

اين تحقيق به بررسي تأثير مصرف انرژي‌هاي تجديدپذير بر شاخص رفاه اقتصادي پايدار در كشورهاي منتخب با استفاده از مدل اثرات ثابت و الگوي پانل چند متغيره در سال‌هاي 1990 تا 2020 با ارائه شاخص پايه براي رفاه كه شامل متغيرهاي اقتصادي و يك مؤلفه زيست‌محيطي است، پرداخته و سپس رتبه‌بندي مي‌كند. رابطه انرژي و رشد و رفاه براي كشورهاي منتخب است كه بعد از تحليل ايستايي متغيرها، از روش كائو و آماره‌هاي ديكي فولر براي هم انباشتگي و عليت گرنجري براي تعيين جهت رابطه استفاده شد. علاوه بر مصرف انرژي سرانه و توليد انرژي تجديدپذير، از متغيرهاي، ميزان تشكيل سرانه سرمايه ثابت ناخالص (درصدي از توليد ناخالص داخلي)، نيروي كار، شاخص سرانه انتشار آلاينده‌ها (ميزان انتشار دي‌اكسيد كربن) به عنوان شاخص محدوديت هاي زيست محيطي، اجاره‌بهاي سرمايه، درجه باز بودن تجاري، استفاده مي‌شود. در ادامه رابطه انرژي و رشد را با جايگزيني توليد ناخالص داخلي با شاخص پايه براي رفاه اقتصادي پايدار بررسي و با تحليل نتايج، به رتبه‌بندي كشورهاي منتخب مي‌پردازيم. نتايج نشان داد كه انرژي تجديدپذير در كشورهاي توسعه‌يافته داراي تأثير مثبت و سهم در انرژي كل و شاخص رفاه اقتصادي پايدار است، از طرفي در كشورهاي توسعه‌يافته، انرژي تجديدپذير به‌طور يك‌طرفه در سطح كيفيت محيط‌زيست مؤثر است. در كشورهاي درحال‌توسعه افزايش سرانه مصرف انرژي به‌جز تجديدپذير (فسيلي)، بر رشد اقتصادي پايدار مؤثر و رابطه دوطرفه بين مصرف انرژي و انتشار آلودگي وجود دارد. در بحث رتبه‌بندي مشخص شد، كره جنوبي (توسعه‌يافته) و امارات پايدارترين اقتصاد و ايتاليا و آنگولا كمترين پايداري اقتصاد است.