سالخوردگي جمعيت و افزايش هزينه‌هاي بازنشستگي عمومي

از سال 1950، ميانه سني جمعيت در كشورهاي توسعه يافته - آمريكاي شمالي، ژاپن، اروپا، و استراليا / نيوزلند - از 29 سال به 37 سال افزايش يافته است و انتظار مي‌رود كه اين سن در سال 2050 به 45 سال برسد. با اين‌حال، باروري و مرگ و مير در اين مناطق كاهش مي‌يابد و به طور اجتناب ناپذيري منجر به سالخوردگي سريع خواهد شد. سالخوردگي جمعيت نگراني‌هايي را در مورد پايداري سيستم‌هاي بازنشستگي عمومي ايجاد كرده است. با اين‌حال، هزينه‌هاي مستمري‌هاي عمومي پرداختي كه به طور گسترده اجرا مي‌شوند و متكي به انتقال از نسل‌هاي جوان‌تر به مسن‌تر هستند، به طور فزاينده‌اي بر دوش مشاركت‌كنندگان(صندوق‌هاي بازنشستگي) سنگين‌تر مي‌شوند و در نهايت با افزايش «نرخ وابستگي» سالمندان به سطوح بالا، ناپايدار مي‌شوند. نياز به شناسايي و اجراي اصلاحات سيستم‌هاي بازنشستگي عمومي تحت اين شرايط در حال تغيير جمعيتي، چالشي فوري براي سياست عمومي است. بخش اول اين مطالعه به بررسي تغييرات بين كشوري در سطوح فعلي وابستگي سالمندي و هزينه‌ها و مزاياي مستمري عمومي مي‌پردازد. بخش دوم پيش‌بيني‌هايي را تا سال 2050 در روندهاي جمعيتي و هزينه‌هاي بازنشستگي در صورت عدم تغيير در مزاياي بازنشستگي يا مشاركت نيروي كار ارائه مي‌كند. اين پيش‌بيني‌ها مبنايي را براي ارزيابي تأثير بالقوه گزينه‌هاي سياستي با هدف بهبود پايداري سيستم‌هاي تأمين اجتماعي فراهم مي‌كنند. هدف اصلي اين مطالعه نشان دادن ناپايداري روندهاي فعلي و محاسبه حساسيت به گزينه‌هاي سياستي است. اگرچه پاسخ‌هاي مرسوم به اين موضوع مهم داده مي‌شود، اما توجه ويژه‌اي به گزينه‌هاي جمعيت‌شناختي تشويق باروري بالاتر و اجازه مهاجرت بيشتر شده است. اين تجزيه و تحليل بر مبناي داده‌هاي هفت كشور بزرگ OECD (كانادا، فرانسه، آلمان، ايتاليا، ژاپن، بريتانيا، و ايالات متحده) انجام شده است.