تفاوت كاربست اسلام و كفر در دو دانش فقه و كلام

The difference between the application of Islam and infidelity in the two sciences of jurisprudence and theology

هر دانش، براي آسان‌سازي مفاهيم گسترده‌اش نياز به اصطلاحاتي دارد. گاه، اين اصطلاحات در دو دانش گوناگون به كار گرفته شده است. نمونه اصطلاح «اسلام» و «كفر» در دو دانش فقه و كلام است كه هم آثاري فقهي دارند و هم كلامي. از آنجا كه ميان اين دو علم، تفاوتي بنيادين هست پس نه شأن فقيه است كه معيار سعادت را گويد و نه متكلم توان سخن از احكام را دارد. با نگاهي به آثار ايشان و به روش توصيفي ـ تحليلي چنين مي رسيم كه فقها از «اسلام» به ابراز لسانيِ شهادتين بسنده كرده و بر آن احكامي چون طهارت، ازدواج، ارث، احترام خون و مال را بر آن بار كرده اند؛ در اين علم، كافر، فردي است كه از چنين اظهاري سر باز زند. با اين حال، به يقين، مجرد چنين اقرار و يا استنكاف، سبب ساز خوش بختي يا شگون بختي نيست. جداي از حكم عقل، آيات و روايات هم چنين مي گويند كه كسي به رستگاري مي رسد كه بنابر تسليم داشته به دستوراتي كه برايش روشن گشته عمل كند. و تنها كسي تيره بخت است كه بعد از معرفت و شناخت حقيقت آن را انكار كند. پس مقتضي تحليل و جمع كردن ميان ادله اين است كه امكان دارد فردي از ديد فقها مسلمان باشد ولي متكلمان كافرش خوانند. در مقابل، شخصي كافر فقهي باشد در حالي كه روحيه تسليم داشته و مرتبه اي از اسلام را دارا باشد. پس اسلام و كفر در دو علم فقه و كلام مشترك لفظي است.

Sometimes, these terms are used in two different sciences. An example of the term "Islam" and "infidelity" is in the two sciences of jurisprudence and theology, which have both jurisprudential and theological effects. Since there is a fundamental difference between these two sciences, it is not the honor of the jurist to say the criterion of happiness, nor is the speaker able to speak of the rules. Looking at his works and in a descriptive-analytical method, we come to the conclusion that the jurists of "Islam" have contented themselves with expressing the language of martyrdom and have imposed on it such rules as purity, marriage, inheritance, respect for blood and property; In this science, the infidel is the person who refuses such a statement. Certainly, the mere fact of such a confession or denial is not a cause for happiness or fortune. Apart from the rule of reason, verses and hadiths also say that a person achieves salvation by obeying the commands that have been made clear to him. an‎d only the unfortunate one who denies it after knowing the truth. Therefore, it is appropriate to analyze and gather the evidence that a person may be a Muslim from the point of view of the jurists, but the theologians call him an infidel. On the contrary, he should be a disbeliever in jurisprudence while he has a spirit of submission and a degree of Islam. Therefore, Islam and infidelity are common verbs in the two sciences of jurisprudence and theology.