عنوان مقاله :
بررسي مقايسه‌اي «عشق متعالي» در انديشۀ سنايي و اقبال(چيستي، كارايي و تقابل آن با عقل)
عنوان به زبان ديگر :
فاقد عنوان لاتين
پديد آورندگان :
رفعت، رضا دانشگاه بين‌المللي اهل‌بيت (ع)، تهران , تاجيك، ابوالفضل دانشگاه بين‌المللي اهل‌بيت (ع)، تهران , فصيحي، زكريا جامعة المصطفي العالمية
كليدواژه :
سنايي , اقبال , عشق , عشق متعالي , عقل
چكيده فارسي :
عشق نيرويي به عنوان موهبت الهي براي حركت به سوي كمال در تمام آفريده‌هاي خداوند است. ازاين‌رو در عرفان و تصوف كه درون‌مايه آن‌ها سير معنوي به سوي كمال و تعالي است، جايگاه والا و بسامد بالايي دارد. در اين تحقيق با روش مقايسه‌اي و تحليلي- توصيفي، چيستي و كارايي عشق متعالي و ميانۀ آن با عقل در انديشه سنايي و اقبال بررسي شده است. عشق متعالي در انسان كه هدف سيرش غايت آفرينش است، از روح ملكوتي ناشي مي‌شود و معيار شناختش حقيقت محض بودن و متعالي بودن متعلَّق‌اش است. عشق متعالي در انديشه سنايي كاركرد عرفاني محض دارد و در انديشه اقبال، دو جنبۀ الهي و اجتماعي دارد كه در عمق زندگي مادي و معنوي انسان جاري است و خودشناسي، خودشكوفايي و تعاليِ شخصيتي مي‌آورد. عقل در نظر سنايي و اقبال جايگاه والا و عشق جايگاه والاتري دارد. به همين دليل عشق در نظر هردو، سلطان وجود و عقل و عواطف انساني است و عقل در مرتبه نازل‌تر به‌عنوان شاگرد عشق توصيف مي‌شود. كشف ماهيت و كاركردهاي عشق متعالي و جايگاه آن نسبت به عقل از نظر آنان، مسئله تحقيق و كشف وجوه اشتراك و افتراق انديشه آنان در اين زمينه، هدف تحقيق است.
چكيده لاتين :
فاقد چكيده لاتين
