حضانت و احكام آن از ديدگاه فقه اهل بيت عليهم السلام

در اين مقاله، بعد از تعريف لغوى و اصطلاحى حضانت و ماهيت آن و شرايط صاحب حق حضانت، به بررسى اقوال و ادله مختلف در اين زمينه پردخته شده است. حق حضانت كودك در دوران شيرخوارگى، مشترك ميان پدر و مادر است و پس از آن، متعلق به پدر مى‌باشد. با بررسي ديدگاه هاي مختلف فقها، چنين به دست مي آيد كه حضانت كودك، به ترتيب اولويت بر والدين، واجب كفايي است و ذكر سن و زمان خاص در برخي از روايات، ناظر به انحصار سرپرستي كودك به يكي از والدين و الزام او نيست، به اين گونه كه امكان جابجايي حضانت در صورت توافق والدين و شايستگي آنها يا در شرايط عسر و حرج نباشد؛ بلكه تنها بيانگر اولويت در پذيرش اين واجب است. افزون بر اين، اولويت مادر براي سرپرستي كودك، پسر باشد يا دختر، تا هفت سالگي است. در فرض طلاق نيز، حق حضانت فرزند (اعم از پسر يا دختر) تا سن هفت سالگي، در صورتى كه مادر ازدواج نكرده باشد، با اوست و پس از آن با پدر مى‌باشد. در فرض فقدان يكى از والدين نيز حق حضانت براى ديگرى ثابت است و حقى براى شخص ثالث، وجود ندارد.