ارزيابي بنيادين رويكرد بدن‌مند به دين با تأكيد بر آراي برايان ترنر

برايان ترنر، از جمله متفكراني است كه بر بنيادهاي بدن‌مندي كه در متفكران سده بيستم به‌ويژه نيچه پديدار گرديد، تلاش دارد تا با اصل «غريزۀ تأييدكنندۀ زندگي» در آراي نيچه، موضعي ايجابي در نظريۀ اجتماعي ايجاد نمايد. پرسش اصلي پژوهش حاضر آن است كه اساساً با بررسي آراي او، در هستي بدن‌مندي كه به‌ويژه در متفكران سدۀ بيستم ميلادي حاكم شد، ورود دوباره دين به عرصه‌‌هاي نظريه‌‌ورزي با چه توجيهي انجام شده است و آيا اين مواجهه، مواجهه‌‌اي منسجم است يا دوباره، چرخشي به سمت نظريه‌هاي كاركردي روي داده ‌‌است؟ پژوهش حاضر، با بررسي اسنادي آراي ترنر و تحليل محتواي جهت‌‌دار آن، به اين مهم مي‌‌‌پردازد. اين پژوهش با بهره‌‌مندي از روش‌‌شناسي بنيادين به عنوان چارچوبي نظري، درصدد بررسي انسجام آراي او در مواجهه با دين به اين نتيجه دست يافته ‌است كه نه‌تنها ترنر در بسياري از مواضع خود از بنيادهاي نيچه‌‌اي در ساحت تفكر تخطي كرده، بلكه قواعد ذاتي دين را با قوانين اجتماعي آن خلط كرده ‌‌است؛ همچنين به‌‌رغم رويكرد مادي، به اعتقادات و ارزش‌‌ها نيز به صورت تفصيلي پرداخته‌‌ است و با نگرشي كاركردي تلاش دارد تا گسست‌‌هاي ناشي از بدن‌مندي در جامعۀ جهاني را با فضيلت شهروندي حاصل از آموزه‌‌هاي ديني پركند.