اعتبارسنجي معناي محوري و كارآمدي آن در تفسير قرآن كريم

يكي از راههاي دسترسي به معناي واژگان، كشف معناي محوري است كه با استفاده از ريشه‌شناسي فراهم مي‌شود. استفاده از دانش اشتقاق يا همان ريشه‌شناسي، از قرن دوم هجري تا قرن حاضر، براي تبيين معاني محوري واژگان قرآن كريم، در تفاسير به‌صورت پراكنده استفاده مي‌شده است؛ اما اين روش بيشتر زماني در تفاسير به كار رفته كه مشكلي كلامي وجود داشته است. استفاده از معناي محوري واحد براي فهم معاني واژگان در تفسير، به‌مثابۀ روشي رايج مي‌تواند سبب حل بسياري از دشواري‌هاي تفسير و توليد علم شود. آنچه اين پژوهش، بدان اختصاص يافته، نخست، ارائه تعريفي از معناي محوري و راههاي دستيابي به آن و دوم، اعتبارسنجي اين روش در فهم مفردات قرآن كريم است. بررسي مباني و ادله حجيت ظواهر الفاظ قرآن كريم و قول لغوي، نشان‌دهندۀ اعتبار و حجيت اين روش در فهم مفردات و كارآمدي آن در تفسير است.