مطالعۀ عوامل مؤثر بر بيگانگي اجتماعي (فراتحليل پژوهش‌هاي بازۀ زماني 1383 الي 1401)

بيگانگي اجتماعي به معناي انزجار، انزوا، احساس بي‌هويتي، بريدگي از جامعه و درنهايت، احساس آنومي اجتماعي-فرهنگي در جامعۀ مدرن است. هدف اصلي اين پژوهش، مطالعۀ عوامل مؤثر بر بيگانگي اجتماعي به روش فراتحليل در بازۀ زماني 1383 الي 1401 با تكيه بر نظريۀ زيمل است. روش پژوهش، از نوع فراتحليل (كمي) است. جامعه آماري 51 سند است و 29 پژوهش، به‌عنوان نمونه، به روش غير احتمالي از پايگاه علمي نورمگز، علم نت، مگيران، پايگاه جهاد دانشگاهي با رعايت ملاك ورود (روايي و پايايي) و ملاك خروج (عدم روايي و پايايي)، انتخاب شدند. نتايج نشان مي‌دهد كه بين سرمايۀ فرهنگي (تجسم‌يافته، نهادينه‌شده و نمادين)؛ سرمايۀ اجتماعي (ضعف انسجام اجتماعي، اعتماد اجتماعي پايين و تعلق اجتماعي پايين)؛ عوامل فرهنگي (فردگرايي، باورهاي خرافي، فشارهاي هنجاري و تعلق مذهبي پايين)؛ عوامل رسانه‌اي (استفاده از فضاي مجازي، رسانۀ داخلي و رسانۀ خارجي)؛ عوامل رواني (اعتمادبه‌نفس پايين، انزواي اجتماعي و احساس بي‌منزلتي)؛ عوامل سياسي (اساس عدم اثربخشي سياسي، نارضايتي سياسي، احساس تبعيض سياسي، آنومي سياسي)؛ عوامل ناكامي (محروميت اجتماعي، ناكامي شغلي، ناكامي تحصيلي-آموزشي)؛ عوامل اجتماعي (بي‌نظمي اجتماعي، نارضايتي اجتماعي، آنومي اجتماعي، احساس بي‌عدالتي) و عوامل زمينه‌اي (سطح تحصيلات، سن، پايگاه اقتصادي-اجتماعي و ميزان درآمد) و ازخودبيگانگي اجتماعي رابطۀ معناداري وجود دارد.