رتوريك جنبش جليقه‌زردهاي پاريس

در دو دهه‌ي اخير، جهان شاهد جنبش‌هايي كثير با ماهيت‌هايي متنوع بوده است. وقوع انقلاب‌هاي رنگي در سال 2000، آغازگر سبك نويني از اعتراضات به شيوه‌ي مسالمت‌آميز بود. حدود يك دهه بعد، در سال 2011، چهره‌ي ديگري از اعتراضات در قالب جنبش‌هاي شبكه‌اي ظهور كرد كه فصل جديدي را در اين عرصه رقم زد. 7 سال بعد، جنبش بزرگ جليقه‌زردهاي پاريس (2018) با دامنه‌ي اثرگذاري گسترده در كشورهاي اروپايي رخ داد، كه وارث جنبش‌هاي هم‌عصر خود بود و ماهيتي تلفيقي داشت. مقاله‌ي حاضر درصدد است با اتكا به رويكرد نظري چارچوب‌سازي بنفورد و اسنو و با استفاده از روش تحليل رتوريك، جنبش جليقه‌زردها را بررسي كند. نتايج حاصله ناشي از شناخت چارچوب‌هاي تشخيصي، تجويزي و انگيزشي معترضين در جريان جنبش بوده است و اين شناخت در پرتوي بررسي نمادهاي اعتراضي (شعرها، شعارها و گرافيتي‌ها) تحقق يافته است. همچنين به نقش رسانه‌ها در مشروعيت‌بخشي به و ــ برعكس ــ مشروعيت‌زدايي از جنبش اشاره شده است و در نهايت تاكتيك‌هاي اعتراضي جليقه‌زردها در جريان كنش جمعي آن‌ها بيان شده است.