مقايسه اثر متقابل كاربري اراضي، شدت بارش و فرسايش در سازندهاي گچساران و آغاجاري (مطالعه موردي: حوزه هاي آبخيز مرغا و كوه گچ شهرستان ايذه)

نوع استفاده از اراضي يكي از مهم ترين روش هاي جلوگيري از فرسايش خاك است. تغييرات كاربري اراضي به دليل توسعه در حوزه هاي آبخيز امري اجتناب ناپذير است. در اين پژوهش به منظور تعيين اثر متقابل كاربري اراضي، شدت بارش و فرسايش در نهشته هاي سازندهاي آغاجاري و گچساران، بخشي از حوزه هاي آبخيز مرغا و كوه گچ شهرستان ايذه با مساحت 1609 و 1202 هكتار انتخاب گرديد. نمونه برداري ميزان رواناب، رسوب و ميزان نفوذپذيري و شروع آستانه رواناب و فرسايش در هر دو سازند در 13 نقطه و با سه بار تكرار در سه كاربري مرتع و كشاورزي و مسكوني سازندهاي آغاجاري و گچساران در شدت هاي مختلف بارش 75/0 و 1 و 25/1 ميلي متر در دقيقه با استفاده از دستگاه باران ساز كامفورست انجام شد. نتايج نشان داد كه به طور كلي، در هر دو سازند ميزان اثر متقابل كاربري هاي مختلف و شدت بارش وجود تفاوت معني داري را در ميزان رواناب، رسوب و ميزان نفوذپذيري و شروع رواناب و فرسايش نشان مي دهند. به طور كلي در سازندهاي آغاجاري و گچساران اثر متقابل كاربري اراضي و شدت بارش در همه مولفه هاي فرسايش در هشت مورد و كاربري اراضي در دو مورد و شدت بارش در سه مورد داراي اثر معني داري مي باشند. بنابراين به طور كلي همه مولفه هاي فرسايش بيشترين تاثيرپذيري را از اثر متقابل كاربري اراضي و شدت بارش مي پذيرند و كمترين تاثيرپذيري را هم مولفه هاي مختلف فرسايش از كاربري اراضي مي پذيرند.