مطالعه بافت، عناصر ساختاري و مدل رسوبي رودخانه كوهستاني ميانرود، ميرجاوه، جنوب خاوري ايران

گستره مورد مطالعه رودخانه ميانرود به طول 51 كيلومتر، در جنوب خاور شهر ميرجاوه و شمال كوه آتشفشان تفتان از نواحي بسيار كم بارش و داراي اقليمي خشك است. اين حوضه از نظر زمين شناسي در زون ساختاري فليشي خاور ايران واقع شده است. بيش از 70 درصد سطح حوضه، كوهستاني با ناهمواري شديد است. جهت مطالعه رسوب شناسي رودخانه تعداد 17 نمونه از كف كانال برداشت شد. روند تغييرات درصد وزني گراول از بالادست به پايين دست روندي كاهشي و روند تغييرات درصد وزني ماسه و گل روندي افزايشي است. نمونه هاي گراولي از نظر شكل دانه ميله اي، تيغه اي، ديسكي و كروي هستند. رخساره هاي گراولي بر اساس گسترش و درجه اهميت آن ها عبارتند از: رخساره گراولي Gmm و Gmg در مناطق بالادست (شدت جريان بالا)، رخساره گراولي Gcm و رخساره گراولي Gh به همراه رخساره هاي Gp و Gt در مناطق مياني و مركزي، رخساره آواري دانه ريز به صورت رخساره Fl و  Fm در مناطق پايين دست رودخانه ديده مي شود. با توجه به نوع و گسترش رخساره هاي سنگي عناصر ساختاري كانال (عنصر CH)، بستر و سدهاي گراولي (عنصر GB)، ماكروفرم هاي افزايشي جانبي (عنصر LA) و رسوبات دانه ريز دشت سيلابي (عنصر FF) شناسايي شد. نزديكي به منشاء، شيب زياد توپوگرافي حوضه و بستر كانال اصلي رودخانه، كم عمق بودن كانال اصلي رودخانه، پيچش كم، عدم جابجايي و مهاجرت كانال به طرفين، وجود انواع سدهاي گراولي در كانال رودخانه و گسترش عنصر ساختاري GB، گسترش گراول هاي درشت دانه با طبقه بندي توده اي و افقي شكل در بستر و ديواره رودخانه، وجود رخساره هاي Gcm، Gh، Gp و Gt، از جمله شواهدي هستند كه مدل رودخانه ميانرود را به عنوان رودخانه بريده بريده كم عمق با بستر گراولي معرفي مي كند.