بررسي تأثير رخساره‌هاي رسوبي و فرايندهاي دياژنزي بر واحدهاي جريان هيدروليكي سازند شوريجه در يكي از ميادين گازي، شمال خاور ايران

سازند شوريجه به سن كرتاسه پيشين (نئوكومين ـ بارمين) مهم ترين سنگ مخزن آواري ـ كربناته در شمال خاور ايران است. عمده توليد گاز در زون‌هاي B و D اين سازند صورت مي‌گيرد. در اين پژوهش براي درك عوامل كنترل كننده كيفيت مخزني اين سازند، بررسي‌هاي جامع پتروگرافي و پتروفيزيكي انجام گرفت. بر پايه مطالعات پتروگرافي تعداد 5 رخساره رسوبي (پتروفاسيس) شامل ميكروكنـگلومرا، ماسه سنگ، رس سنگ/شيل، دولومادستون ماسه‌اي و اُاُييدگرينستون دولوميتي ماسه‌اي شناسايي شد. اين رخساره‌هاي رسوبي (پتروفاسيس) متعلق به بخش بالايي پهنه جزرومدي، پهنه جزرومدي، لاگون، روخانه بريده بريده شامل پشته‌هاي طولي، و روخانه مئاندري (دشت سيلابي  و درياچه شاخ گاوي) بوده كه در يك محيط رودخانه‌اي ـ دريايي نهشته شده‌اند. براساس داده تخلخل و تراوايي حاصل از آناليز مغزه، تعداد 4 واحد جريان هيدروليكي (HFU) با استفاده از روش شاخص زون جريان (FZI) تفكيك گرديد. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه گسترش فرآيندهاي دياژنزي انحلال، دولوميتي شدن و فشردگي شيمايي (استيلوليت و رگچه انحلالي) با رخساره‌هاي دانه درشت شامل كنگلومرا، ماسه‌سنگ و اُاُييدگرينستون دولوميتي ماسه‌اي مربوط به محيط پرانرژي رودخانه بريده بريده، لاگون و سدهاي جزرومدي و واحدهاي جرياني سه و چهار (HFU3، HFU4) كه بهترين كيفيت مخزني را دارند در ارتباط است.گسترش فرآيندهاي دياژنزي سيماني شدن (سيليسي، كربناته و انيدريتي) و دگرساني فلدسپات ها با رخساره‌هاي محيط كم انرژي رودخانه بريده بريده، مئاندري، دشت سيلابي و بالاي جزرومدي و واحدهاي جرياني يك و دو (HFU1، HFU2) كه پايين‌ترين كيفيت مخزني را دارند در ارتباط است.