تبيين معيارهاي ارتقاء حس دلبستگي به مكان با رويكرد برنامه ريزي طراحي محور (شهر پرند)

حس دلبستگي به مكان به عنوان زنجيره‌اي ميان افراد و محيط‌هاي معنادار است كه مبناي تعامل عاطفي مثبت انسان با فضاست كه به عنوان بعد مهمي در بهبود كيفيت زندگي شهري است. از طرفي، برنامه‌ريزي طراحي‌محور نيز به عنوان رويكردي مياني بين برنامه‌ريزي و طراحي به عنوان تفكري كيفيت‌گرا به دنبال پاسخ‌گويي به مسائل كيفي موجود در شهر است. بنابراين، مسئله تحقيق، رسوخ مباحث كيفي در مقياس‌هاي كلان است. هدف از اين مطالعه، تبيين معيارهاي ارتقاي حس دلبستگي به مكان با تأكيد بر رويكرد برنامه‌ريزي طراحي‌محور در شهر جديد پرند كه داراي جاذبه‌هاي تاريخي‌ـ فرهنگي و طبيعي و موقعيت استقراري مناسب است. روش اين پژوهش، آميخته اكتشافي است كه پس از بررسي مباني نظري و پيشينۀ پژوهش و تجزيه‌وتحليل كيفي سوابق موضوعي، از روش تحليل محتواي استقرايي و روش كدگذاري در بخش كيفي استفاده شد. در بخش كمي پس از توزيع 394 پرسشنامه، از روش آمار توصيفي و استنباطي با نرم‌افزارهاي SPSS و PLS و آزمون‌هاي كولموگروف‌ـ اسميرنف و رگرسيون و همبستگي استفاده شد. با توجه به نتايج آزمون، بين كليۀ متغيرهاي پژوهش، همبستگي وجود دارد. فرضيات اصلي پژوهش بيان مي‌كنند كه سه عامل هويت مكان، وابستگي به مكان و عوامل برنامه‌ريزي طراحي محور بر ارتقاي حس دلبستگي به مكان تأثير مثبت و معناداري دارند. با آزمون فرضيه مي‌توان اظهار داشت كه با ارتقاي مؤلفه‌هاي محيطي‌ـ زمينه‏اي، احساسي‌ـ عاطفي، اجتماعي‌ـ مشاركتي، كالبدي، فرهنگي‌ـ اعتقادي، شناختي‌ـ ادراكي، طراحي و برنامه ‏ريزي، حس دلبستگي به مكان در شهر پرند ارتقاي پيدا مي كند.