ارزيابي مدل هاف اصلاح شده در شناسايي حوزه جذب فروشگاه هاي زنجيره اي شهرهاي كوچك (نمونه موردي: شهر بوئين زهراي قزوين)

ميزان بالاي بدهي‌هاي شهرداري تهران و كاهش درآمدهاي عوارض ساختماني كه سهم بالايي را در منابع درآمدي شهرداري دارند؛ در سال‌هاي اخير، باعث افزايش نگراني در مورد پايداري مالي شهرداري تهران شده است. در اين راستا مطالعه حاضر به بررسي وضعيت پايداري مالي شهرداري تهران مي‌پردازد. در اين مطالعه، پيش‌بيني وضعيت پايداري مالي و بدهي شهرداري در طي دوره زماني 1400-1405 انجام شده است كه با استفاده از دو روش نسبت بدهي به توليد ناخالص داخلي و نسبت بدهي به دارايي وضعيت پايداري مالي در شهرداري تهران ارزيابي شده است. محاسبه اين دو نسبت در سال 1399 بيانگر آنست كه شهرداري تهران با نسبت 16 درصدي بدهي به توليد ناخالص داخلي شهر تهران و همچنين نسبت 67 درصدي بدهي به دارايي در وضعيت ناپايداري قرار دارد. همچنين پيش‌بيني‌ انجام شده در اين مطالعه حاكي از آن است كه وضعيت مالي شهرداري تهران در افق 1405 بشدت ناپايدار است. در حاليكه نسبت بدهي به توليد ناخالص داخلي هدف برابر 9.9 درصد است و پيش‌بيني مي‌شود ميزان نسبت بدهي به توليد ناخالص داخلي شهر تهران در سال 1405به 25 درصد برسد. براي جلوگيري از ايجاد اين بحران در شهرداري تهران لازم است به طور متوسط سالانه معادل 1.54 درصد توليد ناخالص داخلي شهر تهران فضاي مالي جديد با كاهش هزينه‌ها يا افزايش درآمد‌ها ايجاد شود. در اين مطالعه، براي خروج از اين مسير و دستيابي به پايداري مالي، برخي اصلاحات در مجموعه سياست‌ها و سازوكارهاي اجراي مديريت ماليه شهرداري پيشنهاد مي‌شود.