تاثير مواد كاهنده نفوذ بر نفوذپذيري و مقاومت بتن با آزمون‌هاي محفظه استوانه‌اي و پيچش

عوامل آسيب‌زا با نفوذ به داخل بتن باعث كاهش دوام آن مي‌شوند. بنابراين آگاهي از ميزان نفوذپذيري بتن داراي اهميت مي‌باشد. امروزه مواد افزودني كاهنده نفوذ بتن به طور گسترده در ساخت انواع سازه‌هاي بتني مانند مخازن ذخيره آب استفاده مي‌شوند. در اين تحقيق، به تأثير عواملي چون مقدار سيمان، نسبت آب به سيمان، اثر مواد كاهنده نفوذ، سن بتن و همچنين ارتباط مقاومت سطحي و فشاري بتن با نفوذ آب سطحي به داخل بتن پرداخته شده است. نمونه‌هاي مكعبي بتني با رده‌هاي مقاومتي ۲۵، ۳۰، ۳۵ و ۴۰ مگاپاسكال و سنين 7، 28 و 90 روزه تهيه شده‌اند. در نمونه‌ها، كاهنده‌هاي نفوذ مانند واترپروف، ميكروسيليس و مزوكريت استفاده شده است. با به كارگيري روش هاي پيچش، محفظه استوانه‎ اي و جك بتن‌شكن اقدام به بررسي مقاومت سطحي، نفوذپذيري و مقاومت فشاري نمونه‌هاي بتني شده و ارتباط آن‎ها با هم بررسي گرديد. همچنين درصد حجمي منافذ نفوذپذير مطابق با استاندارد ASTM C642-06 اندازه‎گيري و از آن به عنوان معياري براي سنجش نفوذپذيري استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه بيشترين كاهش نفوذ به ترتيب در نمونه‌هاي بتني حاوي واترپروف، ميكروسيليس، مزوكريت و بدون افزودني بوده و مقدار آن از 5 تا 20 ميلي‌ليتر متغير است. با كاهش نفوذپذيري، مقاومت سطحي از 6 تا 15 مگاپاسكال و مقاومت فشاري بتن‌ها از 15 تا 55 مگاپاسكال افزايش يافته است. همچنين مي‌توان با استفاده از معادله‌هاي رگرسيوني ارائه شده و به كارگيري هر يك از مؤلفه‌هاي مقاومت فشاري و سطحي نمونه‌هاي بتني، حجم آب نفوذي به درون نمونه‎ هاي بتني را با دقت مناسبي پيش ‎بيني نمود.