مقاومت در برابر اجراي نخستين برنامه عمراني در كارخانه هاي مازندران 1328-1329

در سال‌هاي پس از جنگ جهاني دوم، تلاش براي تدوين برنامه عمراني كشور بار ديگر جدي تلقي شد و نتيجه‌ آن اجرايي شدن نخستين برنامه عمراني ايران در سال 1327 خورشيدي بود. در راستاي اجراي اهداف اين برنامه كه از مهمترينِ آنها افرايش توليد بود، مقامات دولتي متوجه كارخانه‌هاي مازندران شدند. با توجه به اتقاقات سال‌هاي پس از شهريور بيست و ناآرامي‌‌هاي رخ داده در آن سال ‌ها، كارخانه‌هايي مانند كارخانه پارچه‌بافي شاهي يا حريربافي چالوس تبديل به كارخانه‌هاي زيان‌ده شدند. اقدامات مقامات سازمان برنامه در رفع اين نقصان، با عكس‌العمل كارگران اين كارخانه‌ها كه سال‌هاي سختي را پشت سر مي‌گذاشتند روبرو شد. اين مقاومت كارگري در نهايت به يك رويارويي خونين در شهر شاهي منجر شد. هر چند نمي‌توان از آتش گشودن بر روي كارگران چشم پوشيد، اما تلاش‌هايي در بعد از اين رويداد خونين براي ارتقاء سطح زندگي كارگران هر چند نارسا، صورت گرفت. در اين مقاله به كم و كيف اين مقاومت و تلاش دو طرف ماجرا در خلال اين دوران پرداخته شده است.