مكان‌يابي بهينه پخش‌ سيلاب با استفاده از مدل‌هاي بنيادي كمّي در منطق فازي (مطالعه‌ي موردي حوزه آبخيز گربايگان)

اساس آمايش سرزمين پهنه‌بندي ژئومورفولوژيك سطح زمين است كه بر مبناي خصوصيات ژئومورفولوژيك يكسان پهنه‌بندي تعيين مي‌شود. پهنه‌هايي كه از نظر ژئومورفولوژيك همگن هستند، مي‌توانند با يك روش مديريت شوند. پهنه‌بندي سطح زمين، تشخيص عوارض زمين به‌وسيله ويژگي‌هاي اساسي سطح مانند ارتفاع، شيب و جهت شيب است. در اين مطالعه به‌منظور تشخيص محدوده‌هاي مناسب براي تغذيه مصنوعي در منطقه كوهستاني گهر و دشت گربايگان در استان فارس، از پهنه بندي كمّي سطح زمين با استفاده از ضرايب كمّي نسبت به سطح زمين استفاده گرديده است. پهنه‌بندي سطح زمين به روش كمّي با كمك ضرايب ايوانس شري به دليل تعيين و تفكيك دقيق تيپ‌ها، رخساره‌ها و عوارض سطحي زمين نقش مهمي در تعيين دقيق‌تركاربري اراضي دارد. در اين پژوهش از مدل‌هاي بنيادي شامل مدل‌هاي خطي، دايره‌اي و واگرا استفاده شده است كه اين مدل‌هاي بنيادي با ابعاد پنجره‌هاي نه تايي در رتبه درجه‌ دو در نرم‌افزار متلب به سطح زمين برازش داده و به‌منظور تعيين ميزان برازش اين مدل‌ها از پارامتر مجموع اختلاف مربعات استفاده شده است. علاوه بر اين، با استفاده از منطق فازي ميزان مناسب بودن محدوده مورد مطالعه براي پخش سيلاب در پنج كلاس مختلف طبق بندي شد كه مناسب ترين و نامناسب ترين منطقه براي تغذيه به ترتيب امتياز 20 و 0 دارا هستند. مناسب ترين مناطق براي تغذيه مصنوعي در پايين دست مخروط ها امتياز 20 دارد و كلاس نامناسب مربوط به دشت هاي پاييني مخروط افكنه ها حداقل امتياز در منطق فازي كه معادل صفر است را دارد.