رابطۀ دلبستگي به والدين و دلبستگي به خدا با بهزيستي اجتماعي-هيجاني در دانش‌آموزان تيزهوش شهر قم

سابقه و هدف: پژوهش‌هاي زيادي دربارۀ ارتباط بين سبك دلبستگي به والدين و سبك دلبستگي به خدا با انواع بهزيستي (روان‌شناختي، اجتماعي و هيجاني) انجام شده است. هدف اصلي مطالعۀ حاضر بررسي دلبستگي به والدين و دلبستگي به خدا با بهزيستي اجتماعي و هيجاني در دانش‌آموزان تيزهوش شهر قم بود. روش كار: اين پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي است. جامعۀ آماري تمامي دانش‌آموزان تيزهوش شهر قم بود كه 299 نفر از آنان به‌روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از سنجش دلبستگي به پدر و مادر و همسال (IPPA-R)؛ پرسش‌نامۀ دلبستگي معنوي مسلمانان (M-SAS)، مقياس فرعي بهزيستي اجتماعي، عواطف مثبت و رضايت از زندگي؛ و براي تجزيه‌و‌تحليل آماري از روش آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون هم‌زمان) استفاده شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج نشان داد بين دلبستگي ايمن به والدين با بهزيستي اجتماعي و بهزيستي هيجاني و همچنين بين سبك دلبستگي ايمن به خدا با بهزيستي اجتماعي و بهزيستي هيجاني در دانش‌آموزان تيزهوش رابطۀ مثبت و معنادار وجود داشت. نتيجه‌گيري: افراد با دلبستگي ايمن در برقراري روابط صميمانه احساس راحتي مي‌كنند؛ تمايل دارند براي حمايت به ديگران تكيه كنند و مطمئن هستند كه ديگران دوستشان دارند. در تبيين دلبستگي به خدا و بهزيستي اجتماعي و هيجاني مي‌توان گفت ايمان و اعتقاد به خدا و توكل به او موجب حس خوش‌بيني و اطمينان دربارۀ عملكردهاي آيندۀ فرد مي‌شود و فرد با اين حسِ خوش‌بيني وارد صحنه‌هاي اجتماعي مي‌شود.