بررسي ارتباط كيفيت تعامل با بيمار و خودپنداره‌ي‌ حرفه اي پرستاران و دانشجويان پرستاري دانشگاه علوم پزشكي بيرجند در سال 1398

مقدمه و هدف: با توجه به اهميت مهارتهاي ارتباطي موثر براي حمايت از بيماران و خانواده آنها و از طرفي تاثير منفي خودپنداره نامطلوب پرستاران بر مراقبت از مددجو، لذا شناسايي عوامل موثر بر خودپنداره حرفه اي ضروري است، هدف از اين مطالعه تعيين رابطه بين كيفيت تعامل با بيمار و خودپنداره حرفه اي پرستاران و دانشجويان پرستاري دانشگاه علوم پزشكي بيرجند بود.مواد و روش ‏ها: اين مطالعه همبستگي در سال 1398 انجام شد. پرستاران دانشگاه علوم پزشكي بيرجند به روش طبقه اي و دانشجويان پرستاري به روش سرشماري انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي كيفيت ارتباط با بيمار و خودپنداره حرفه اي پرستاري استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آمار توصيفي و آزمون هاي تي تست، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي تحليل شد.يافته ‏ها: ميانگين سني دانشجويان پرستاري 1.6 ± 21.4 سال و پرستاران 4.5 ±28.0 سال بود. طبق نتايج رگرسيون خطي خودپنداره حرفه اي، كيفيت تعامل با بيمار را بصورت مستقيم و معني داري پيش مي كند (p 0.001, β=0.351). نتيجه آزمون ضريب همبستگي پيرسون نيز نشان داد رابطه مستقيم و معني داري بين خودپنداره حرفه اي و كيفيت تعامل با بيمار وجود دارد (p 0.001, r=0.351).نتيجه ‏گيري: طبق نتايج مطالعه، مهارتهاي ارتباطي و خودپنداره حرفه اي دانشجويان پرستاري و پرستاران تا حدي مطلوب است و نياز به ارتقا دارد. از طرفي با توجه به ارتباط مستقيم اين دو مفهوم، لذا لزوم آموزش و آماده سازي پرستاران و دانشجويان پرستاري با كمك گرفتن از كارگاه ها و اصلاحات سرفصل هاي آموزشي پرستاري، جهت برخورداري از خودپنداره حرفه اي بالاتر و افزايش مهارت هاي تعامل با بيمار احساس مي شود.