شيوه‌هاي وام ‌گيري فارسي عاميانه معاصر از تركي

در اين پژوهش، شيوه‌هاي وام‌گيري فارسي عاميانه از تركي بررسي شده است. براي اين منظور فرهنگ فارسي عاميانه تأليف ابوالحسن نجفي مبناي كار قرار گرفت و مداخل تركي يا مداخلي كه بخشي از آن‌ها تركي بود، استخراج و بررسي شد. نتايج تحقيق گوياي آن است كه فارسي عاميانه با سه روش، از تركي وام‌گيري كرده است: 1.آميزش قرضي (آميزۀ واژگاني) كه در آن نيمي از واژۀ تك‌واژ يا واژۀ دخيل از تركي و نيم ديگر، تك‌واژي از فارسي عاميانه است كه انواع آن در پژوهش حاضر عبارت‌اند از: اتباع‌سازي (مانند اله و بله كردن) و ساخت واژه‌ها و تركيبات جديد با واژگان تركي (مانند آلشي)؛ 2. وام‌گيري دستوري كه به دو صورت كلي بوده است: نخست جملات كوتاهي كه از تركي وارد فارسي عاميانه شده‌اند (مانند بو دور كه وار)؛ دوم ساخت‌هاي دستوري كه از تركي دخيل كه دو دسته‌اند: تركيبات وصفي (مانند يالانچي پهلوان)؛ تركيبات اضافي (مانند خاله قزي)؛ 3. وام‌گيري واژگان كه گسترده‌ترين نوع وام‌گيري است و واژگان و تركيبات تركي بدون تغيير تلفظ و معنا (مانند مشتلق)، با تغيير تلفظ و معنا (مانند اياق)، تنها با تغيير تلفظ (مانند دوستاق چي) و تنها با تغيير معنا (مانند ير به ير) وارد فارسي عاميانه شده‌اند.  وام‌واژه‌هاي تركي در فارسي عاميانه در حوزه‌هاي معنايي زير هستند:. خويشاوندي، تهديد، غذاها و خوردني‌ها، دشنام‌ها و توهين‌ها، ضرب و جرح، لغات مربوط به حيوانات، پوشش و مسائل مربوط به آن، واژه‌هاي ديواني ـ نظامي، اعضاي بدن، آيين‌ها، شغل‌ها و كشاورزي. به‌طور كلي استفاده از واژگان و جملات تركي، گسترش لفظي و معنايي فارسي عاميانه و غناي آن را موجب شده است.