اثربخشي درمان مبتني بر ذهني‌سازي كودك بر ظرفيت تأملي والدين مطلقه داراي كودكان پنج تا دوازده سال

مقدمه: فرزندان معمولا از طلاق والدين درك دقيق و درستي ندارند؛ گاهي احساس مي‌كنند كه خود مسئول طلاق والدين هستند و اميدوار نيستند كه پس از طلاق والدين زندگي بهتري داشته باشند. بنابراين لازم است تلاش‌هاي زيادي انجام دهند تا به سازگاري و سلامت روان لازم برسند. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر ذهني‌سازي كودك بر ظرفيت تأملي والدين مطلقه داراي كودكان پنج تا دوازده سال شهر اصفهان انجام شد. روش : طرح پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون و همراه با دوره پيگيري دو ماهه بود. جامعه ي آماري شامل كليه والدين مطلقه داراي كودكان ۵ تا ۱۲ سال شهر اصفهان در بهار سال 140۱ بود. بدين منظور از طريق درج فراخوان در شبكه‌هاي اجتماعي و دعوت به شركت در پژوهش، به شيوه نمونه‌گيري دردسترس و با در نظر گرفتن ملاك‌هاي ورود و خروج، تعداد 30 نفر انتخاب و بصورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (15 نفر آزمايش و 15 نفر كنترل) گمارده شدند. افراد گروه آزمايش به مدت ۱۲ جلسه 60 دقيقه‌‌اي در جلسات درمان مبتني بر ذهني‌سازي كودك شركت كردند؛ اما براي گروه كنترل، مداخله‌‌‌‌اي صورت نگرفت. ابزار پژوهش، شامل پرسشنامه ظرفيت تاملي والدين لوتين و همكاران (۲۰۱۷) بود. داده‌‌هاي پژوهش با استفاده از روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر در نرم‌افزار SPSS-26 تحليل شد. نتايج : نتايج نشان داد كه مداخله درماني ذهني‌سازي كودك بر ظرفيت تأملي والدين و ابعاد آن شامل پيش‌ذهن‌سازي، اطمينان از وضعيت رواني و كنجكاوي در مورد وضعيت رواني والدين مطلقه داراي كودكان ۵ تا ۱۲ سال در دو مرحله پس‌آزمون و پيگيري تأثير معني‌داري داشته و و اثرات درمان در طول زمان ثابت باقي مانده است (0/01p ). نتيجه‌گيري: با توجه به اثربخشي پروتكل درماني ذهني‌سازي كودك بر ظرفيت تأملي والدين مطلقه داراي كودكان پنج تا دوازده سال پيشنهاد مي‌شود براي تدوين برنامه‌هاي آموزشي و درماني والدين، اقدامات موثري از سوي متخصصين آموزشي و درماني به انجام برسد.