بررسي مقايسه اي فرسودگي شغلي در اساتيد و دستياران رشته طب اورژانس مراكز آموزشي درماني وابسته به دانشگاه هاي علوم پزشكي كشور

مقدمه: فرسودگي شغلي به عنوان يكي از مشكلات مشاغل پر استرس نظير پزشكي، اثرات فراگيري بر عملكرد افراد مي گذارد. عليرغم وجود سطوح بالاي فرسودگي شغلي در اساتيد و دستياران رشته طب اورژانس، در ايران مطالعات كمي در زمينه بررسي و مقايسه اين مفهوم در دو گروه مذكور انجام شده است. لذا اين پژوهش با هدف مقايسه فرسودگي شغلي در اساتيد و دستياران رشته طب اورژانس مراكز آموزشي درماني وابسته به دانشگاه هاي علوم پزشكي كشور انجام شده است. روش ها: در اين مطالعه مقطعي- تحليلي پرسشنامه 22 سوالي مسلچ 1981 (MBI-22) به همراه پرسشنامه اي در مورد مشخصات دموگرافيك واحدهاي مورد پژوهش استفاده قرار گرفت. روش نمونه گيري خوشه اي تصادفي از سراسر ايران بود. داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري تي استيودنت مستقل، آناليز واريانس يك طرفه و كاي اسكوئر و از طريق نرم افزار آماري SPSS تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: در مجموع 81 استاد و 95 دستيار در پژوهش حاضر شركت كردند. نتايج اين پژوهش نشان داد كه ميانگين مولفه مسخ شخصيت اساتيد 22/80±54/05 و دستياران 24/73±51/73، ميانگين مولفه خستگي هيجاني اساتيد 14/77±33/40 و دستياران 13/20±32/84 و ميانگين مولفه فقدان موفقيت فردي اساتيد 10/23±39/41 و دستياران 0/98±9/56 بود. در هر سه مولفه مذكور بين امتياز اساتيد و دستياران تفاوت معني داري وجود نداشت. بر اساس مدل رگرسيون فرسودگي شغلي در گروه دستياران طب اورژانس با متغيرهاي جنسيت (0/02 =P) و داشتن فرزند (0/02 =P) و تعداد ويزيت بيمار در ماه (0/08 =P) ارتباط معني داري وجود داشت. نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي حاصله، ميزان فرسودگي شغلي در اساتيد و دستياران رشته طب اورژانس زياد است و اين موضوع علاوه بر تحت تاثير قرار دادن كيفيت خدمات ارائه شده به مددجويان، فرآيندهاي آموزشي اين رشته را تحت الشعاع قرار داده و موجب اختلال در اجراي بهينه اين فرآيندها مي شود. بديهي است، بر اساس برنامه دوره آموزشي اين دستياران لازم است اصلاحات لازم براي كاهش فرسودگي شغلي و بهبود كيفيت زندگي انجام شود.