نوگرايي نگارگري در گفتمانهاي اجتماعي ايران معاصر با تمركز بر رويكرد تحليل گفتمان «ارنست لاكلا وشانتال موفه»

نگارگري ايران، هنري سنتي با قدمتي ديرين شناخته‌شده كه همواره متناسب با سنت‌ها و در بستر تحولات فرهنگي جامعه عصر خويش شكل‌گرفته است. ازاين‌رو در هر دوره تاريخي نوگرايي‌هايي نسبت به دوره‌هاي پيشين مشاهده مي‌گردد. نگارگري همانند ديگر هنرها در جامعه امروز ايران تنها با ترسيم فضاي يكپارچه‌اي از حاكميت يك انديشه مواجه نيست. مقاله پيش رو باهدف تحليل تحولات گفتماني در ايجاد نوگرايي در نگارگري معاصر ايران سعي در پاسخ‌گويي به اين پرسش دارد كه «در بستر تحولات سياسي و اجتماعي چه خوانش متفاوتي از نوگرايي در نگارگري معاصر ايران نمايان شده است؟» پژوهش پيش رو اين فرضيه را دنبال ميكند كه نوگرايي در نگارگري در رقابت و منازعه با گفتمان‌هاي رقيب شكل‌گرفته است. با بهره‌گيري از رويكرد تحليل گفتمان «ارنست لاكلا وشانتال موفه» نشان داده خواهد شد كه در اين منازعه چگونه برخي از دال‌هاي مركزي برجسته و برخي به حاشيه رانده‌شده است و درنهايت صورت‌بندي گفتماني آن ارائه مي‌گردد. اين تحقيق به روش توصيفي تحليلي و رويكرد تطبيقي با بررسي اسناد كتابخانه‌اي و ميداني با ابزار فيش و تصويربرداري به گردآوري داده‌ها پرداخته است. نمونه هاي موردبررسي از ميان نگارگري هاي معاصر بعد از دوره مشروطه (1285 1398 ه.ش) به روش انتخابي گزينش‌شده‌اند. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد نيروهاي مولد مرتبط با دال‌هاي مركزي تداوم سنت در گفتمان «سنت گراي متجدد»، بازگشت به سنت در گفتمان «تجدد سنت گرا»، خوانش ايدئولوژيك از سنت در گفتمان «سنت گرايي ايدئولوژيك» و سنت‌گرايي بيرون از متن سنت در گفتمان «واگرايي سنت» منجر به نوگرايي در نگارگري معاصر مي‌گردد.