بررسي آزمايشگاهي و عددي تاثير استفاده از ستون سنگي مسلح به صورت منفرد، گروهي و هسته‌دار در بهسازي خاك ماسه بادي

ستون هاي‌ سنگي به عنوان يك روش بهسازي خاك، نشست خاك در اثر بارهاي وارده را تا ميزان قابل توجهي كاهش داده و ظرفيت باربري خاك را افزايش مي‌دهد. افزودن غلاف ژئوتكستايل نيز تاثير به‌سزايي در اين‌رابطه دارد. در اين مطالعه با مدلسازي عددي ستون‌هاي سنگي به‌كمك نرم‌افزار Plaxis 3‌D Foundation ، ميزان نشست خاك ماسه اي سست بررسي شده و با استفاده از مدلسازي آزمايشگاهي، نتايج حاصله صحت‌سنجي شدند. به اين منظور ستون سنگي منفرد در دو حالت بارش ماسه و متراكم مدلسازي شده و در ادامه جانمايي گروهي در داخل خاك مورد بررسي قرار گرفته است. همچنين تاثير افزودن غلاف ژئوتكستايل در داخل ستون سنگي، به‌عنوان هسته‌ي مركزي نيز بررسي شده است. به اين منظور در مدل آزمايشگاهي، يك هسته‌ي مركزي به قطر 6 سانتيمتر محصورشده با غلاف ژئوتكستايل، داخل ستون سنگي به قطر 10 سانتيمتر در دو حالت بارش ماسه و متراكم ايجاد شد. نتايج به دست آمده از مدلسازي آزمايشگاهي و عددي هم‌خواني مناسبي نشان دادند. همچنين مشخص شد، افزايش تعداد و تراكم ستون‌ها مي‌تواند ظرفيت باربري را افزايش دهد. افزودن هسته‌ي مركزي نيز تاثير زيادي بر افزايش ظرفيت باربري داشت. اين امر به علت افزايش تنش همه‌جانبه وارده در قسمت‌هاي داخلي ستون سنگي است. نتايج نشان داد ستون سنگي به قطر 10 سانتيمتر ظرفيت باربري را نسبت به خاك غيرمسلح 36 درصد افزايش داد، در حالي كه در ستون سنگي هسته‌دار با بارش ماسه و متراكم اين مقدار به ترتيب 43 و 54 درصد مي‌باشد. با ارزيابي تغييرشكل‌هاي ظاهري در ستون‌هاي سنگي پس از بارگذاري مشخص شد، افزايش تراكم و افزودن غلاف ژئوتكستايل به هسته‌ي مركزي، بر روي تغييرشكل‌هاي ايجاد شده و جلوگيري از گسيختگي‌هاي موضعي ستون سنگي تاثير قابل ملاحظه‌اي داشته و روند تغييرشكلها مطلوب تر مي گردد.