بررسي تحليلي - انتقادي در رويكرد و نحوه‌ كنش‌ورزي آيت الله اكبرهاشمي رفسنجاني در باب تحزب و مردم‌سالاري

در اين مقاله با استفاده از آراي نيكوس پولانزاس در قالب چارچوب نظري ماركسيست ساختارگرا و نسبت بين چارچوب‌هاي قدرت و كنش ورزي سياسي، مساله نسبت ميان مردم‌سالاري و تحزب در نگرش و عملكرد هاشمي رفنسجاني رفسنجاني از مبارزين سياسي قبل از انقلاب و از حاكمان بعد از انقلاب با رويكردي تحليلي- انتقادي بررسي مي شود و به اين سوال نيز پرداخته مي شود رويكرد و كنش ورزي هاشمي رفنسجاني رفسنجاني در دو مقطع بودن در سطح اول قدرت رسمي كشور و سطح غيررسمي قدرت به چه نحوي تحليل مي گردد؟ فرضيه اصلي تحقيق آن است كه اساسا هاشمي رفنسجاني رفسنجاني به عنوان يك كنش گر سياسي متعلق به بلوك قدرت در نظام سياسي پساانقلاب، دو نوع كنش ورزي در رابطه با احزاب و مردم‌سالاري را از خود بروز داده است. در مقطعي كه وي در سطح اول قدرت رسمي كشور بوده است به دليل برآورده سازي منافع طبقه مسلط انقلابي، زمينه هاي تحزب و فراهم آوري مردم‌سالاري در كشور را محدود كرده است و در زماني كه به دلايل سياسي و ايدئولوژيك در بيرون از قدرت رسمي قرار داشته است تلاش كرده است تا با حمايت از فرايند تحزب و گسترش زمينه هاي مردم‌سالاري، بر طبقه مسلط و بلوك قدرت رسمي كشور تاثيرگذار باشد.