توليد فضاهاي «حيات شهري باكيفيت»، مطالعه موردي: كاربران مركز شهر رشت

نظريه توليد فضا دربرگيرنده كنش متقابل صورت‌هاي ذهني (بازنمايي‌ها)، مكان (ويژگي‌هاي كالبدي) و كنش‌ انساني (زندگي زيسته) است. بنابراين، فرض مي‌شود كه فضا ظرفي ثابت نيست، بلكه محصولي اجتماعي است كه انسان‌ها آن را پي‌درپي توليد و بر سر آن مذاكره مي‌كنند. آنها فضاي طراحي‌شده را دگرگون مي‌كنند و آن را به فضاي زيسته نزديك مي‌سازند. مطالعه حاضر با تأكيد بر مفهوم «فضاي زيسته» لوفور به بررسي اين موضوع مي‌پردازد كه چگونه كاربران مركز شهر رشت فضاهاي «حيات شهري باكيفيت» را توليد مي‌كنند. نتايج مطالعه عمدتاً براساس روش پيمايشي بوده است. داده‌ها علاوه بر پرسشنامه و نقشه‌برداري ارزيابانه، از طريق گفتگوهاي ساختارنيافته و مشاهده جمع‌آوري شده‌ است. تحليل داده‌ها براساس روش‌هاي آمار توصيفي و استنباطي انجام شده است. اين مطالعه نشان داد كه كابران مركز رشت با انتخاب آگاهانه مكان فراغت خود و از طريق كنش‌هاي خاصي به فضاهاي زيسته روزمره خود معنا مي‌دهند. آنها اين كنش‌ها را در مكان‌هايي با ويژگي‌هاي كالبدي متمايز (كيفيت‌هاي ديدني، مكان‌هاي نمادين) انجام مي‌دهند. به‌علاوه، اين كاربران با ايجاد مفهوم «اجتماعي‌بودن» با دوستان و آشنايان از طريق اوقات فراغت، داراي پيوندهاي اجتماعي معناداري هستند. وانگهي، شكل‌گيري فضاهاي «حيات شهري باكيفيت» با هفت ويژگي مطلوب «فضاهاي سبز»، «بافت‌هاي تاريخي»، «فعاليت‌ها»، «نظارت طبيعي»، «احساس مالكيت»، «مقياس انساني»، و «مديريت و نگهداري» از سوي كاربران تفسير مي‌شود.