سنجش و رتبه بندي گردشگري استان‌هاي ايران از منظر زيرساخت هاي توسعه گردشگري

صنعت گردشگري جزو ده صنعت تاثير گذار در توسعه اقتصادي در اكثر كشورها مي باشد. به همين منظور تحقيقات عمده اي از منظرهاي مختلف در رابطه با اين صنعت در تمام سطوح بين المللي، ملي و منطقه اي انجام شده است و در حال انجام مي باشد. يكي از اين زمينه هاي تحقيقاتي كه نقش بسزايي در امر سياست گذاري خرد و كلان تصميم گيرندگان دارد مبحث رتبه بندي مناطق مختلف است. در اين تحقيق به رتبه بندي استان هاي كشور بر اساس شاخص هايي عملياتي پرداخته شده است. اين شاخص هاي در اين تحقيق با مطالعه نمونه تحقيقات معتبر، مصاحبه، تحقيقات ميداني و آمارهاي معتبر ملي موجود كشور توسعه داده شده اند. نتيجه اين شناسايي 18 شاخص عملياتي و عملكردي بوده است كه اطلاعات آن در كشور قابل دسترسي و صحه گذاري بوده است. لازم به ذكر است در اين تحقيق جهت توسعه شاخص هاي گردشگري دامنه وسيعتر شناخته شده اي از ادبيات تحت عنوان توريست و سفر[1] (T T) در نظر گرفته شده است. پس از شناسايي شاخص ها كه مي توانند مرجع معتبري براي تحقيقات آتي باشند بوسيله دو ابزار تصميم گيري چند معياره تاپسيس و مكبث به رتبه بندي استان ها پرداخته شده است. اين الگوريتم ها در محيط برنامه نويسي MATLAB توسعه داده شده اند. در نهايت آنچه از دو روش نتيجه شد آن بود كه الگوريتم ها در بيش از 90 درصد موارد رتبه بندي يكديگر را تاييد مي نمايند. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد كه استان هاي تهران، مازندران و خراسان رضوي جايگاه نخست تا سوم را به خود اختصاص داده است و استان كهگيلويه و بويراحمد در هر دو روش استفاده شده، از منظر شاخص هاي مطالعه در رتبه آخر قرار گرفت.