تحليل‌فضايي ‌دسترسي ‌گروه هاي‌ فقير ‌به ‌خدمات شهري ( مورد: شهر اروميه)

نارضايتي از شرايط زندگي و بسياري از مسائل مرتبط با آن را مي‌توان در ناتواني شهر در تأمين نيازهاي اوليۀ ساكنانش جست‌وجو كرد. يكي از مؤلفه‌هاي اساسي رفاه مردم، امكان‌پذيري دسترسي شهروندان به خدمات شهري در مقياس محله است. در اين پژوهش تلاش شده است كه ميزان دسترسي گروه‌هاي اجتماعي ـ اقتصادي مختلف نسبت‌به خدمات شهري شناسايي شود. مسئلۀ تحقيق بر اين موضوع تأكيد دارد كه آيا منابع خدمات شهري به‌طور عادلانه در ميان گروه‌هاي اجتماعي ـ اقتصادي مختلف توزيع شده است؟ اين موضوع به‌ويژه براي كشورهاي در حال توسعه با شهرنشيني سريع مانند ايران كه در آن نابرابري دسترسي به خدمات شهري در حال رشد است، مرتبط است. اين پژوهش بررسي مي‌كند كه آيا و تا چه حد توزيع خدمات شهري عادلانه است؟  در اين راستا، روش‌هاي مختلفي براي تحليل هم‌بستگي دسترسي به  خدمات و  فقر شهري و تهيۀ اطلاعات مكاني مورد نياز براي تصميم‌گيري بهتر آميخته شده است.  براي ترسيم فقر شهري از 24 شاخص اجتماعي، اقتصادي و كالبدي در سطح بلوك‌هاي آماري استفاده شده است. همچنين براي ترسيم دسترسي به خدمات شهري از ظرفيت خدمات شهري (فضاهاي سبز، آموزشي، مذهبي، درماني و ورزشي)، تراكم جمعيت، فاصله از خدمات و هم‌پوشاني نواحي خدمات شهري استفاده شده است. نتايج نشان‌دهندۀ هم‌بستگي منفي بين دسترسي به خدمات و فقر شهري در شهر اروميه است. بيشترين هم‌بستگي مربوط به خدمات آموزشي با مقدار 0.231- است كه با افزايش فقر مناطق از ميزان دسترسي به خدمات آموزشي كاسته مي‌شود.  اين وضعيت با اهداف توسعۀ پايدار و دسترسي عادلانه به خدمات شهري سازگار نيست. در اين مقاله مناطقي از شهر كه نياز به توجه دارند بر روي نقشه مشخص شده است كه در برنامه‌ريزي و توسعۀ آتي شهر مفيد خواهد بود.