اولويت‌بندي مكاني مناطق تحت حفاظت با استفاده از الگوريتم شبيه سازي تبريد (منطقه مورد مطالعه: استان مازندران)

گسترش جمعيت انسان‌ها، ايجاد شهرها و روستاها، ساختن پل، جاده و سدها از عوامل تخريب و تهديد زيستگاه گونه‌هاي جانوري و گياهي هستند. حفاظت زيستگاه گونه‌ها يكي از راه‌هاي نگه‌داري آن‌ها در برابر عوامل تهديدكننده و جلوگيري از انقراض آن‌هاست. مناطق تحت حفاظت شامل چهار بخش اثر طبيعي ملي، مناطق حفاظت‌شده، پناهگاه حيات‌وحش و پارك ملي است. هدف از اين پژوهش، انتخاب مناطق تحت حفاظت جديد جهت حفاظت شش گونه پستاندار استان مازندران با استفاده از الگوريتم شبيه‌سازي ‌تبريد است. جهت تهيۀ لايۀ پراكنش گونه‌ها از روش حداكثر آنتروپي(maxent) استفاده شد. در اين پژوهش تأثير پارامترهاي مختلف ازجمله BLM، SPF، اهداف حفاظتي متفاوت (۳۰ درصد، ۴۰ درصد ، ۵۰ درصد و ۶۰ درصد ـ حداقل مساحت در نظر گرفته‌شده براي حفاظت هرگونه)، در فرايند انتخاب مناطق تحت حفاظت، موردمطالعه و بررسي قرار گرفت. با بررسي چهار سناريوي مختلف، جهت حفاظت شش گونۀ پستاندار، نتايج به‌دست‌آمده نشان داد كه مناطق تحت حفاظت موجود (منطقۀ حفاظت‌شدۀ شش رودبار، منطقۀ حفاظت‌شدۀ اساس، منطقۀ حفاظت‌شدۀ هزارجريب، پناهگاه حيات‌ وحش دودانگه، پارك ملي پابند و پارك ملي كياسر)، ازنظر دستيابي به اهداف حفاظتي كارايي خوبي ندارند. همچنين مناطق تحت حفاظت موجود هم‌پوشاني كم‌تر از ۵۰ درصد با مناطق تحت حفاظت جديد را نشان داد. طبق نتايج حاصل‌شده در اين پژوهش، مي‌توان خلأهاي حفاظتي موجود را شناسايي و جهت تكميل كردن اين خلأها، مناطق حفاظتي جديد را معرفي كرد.